Ο Παύλος Κοντογιαννίδης είναι γνωστός όχι μόνο ως ηθοποιός αλλά και ως τραγουδιστής, στιχουργός αλλά και αρχηγός πολιτικού κόμματος.

Από ποιο μέρος του Πόντου κατάγεστε;
Από την Τραπεζούντα και την Αργυρούπολη (Κιμισχανά) οι γονείς μου και οι παππούδες. Εγώ γεννήθηκα στην ένδοξη Βέροια. Για την ακρίβεια, στο Μετόχι Βέροιας.

Ποιος από τους προγόνους σας, σας μίλησε για την ιστορία της οικογένειας σας και τι είναι αυτό που φυλάτε ως πολυτιμότερη ανάμνηση;
Η μάνα μου η αγαπημένη, θυμάμαι μου είπε όλη την ιστορία των προγόνων στον Πόντο και μέσα από τον γλυκό της λόγο, με τη μορφή παραμυθιών με νανούριζε. Από τεσσάρων ετών που ήμουνα, έβλεπα εικόνες. Έτσι αποκοιμιόμουν. Έτσι θυμάμαι πως τα δέντρα ήταν δίφορα στην πατρίδα. Δηλαδή έβγαζαν οι μηλιές και οι αχλαδιές δυο φορές φρούτα. Τα παρχάρεα.

Έτσι έμαθα για τη γιαγιά της μάνας μου. Γίγαντας. Να φροντίζει πέντε μωρά ορφανά γιατί ο παππούς Αδάμ πέθανε νεότατος. Από τη στεναχώρια του για τους Αρμένιους που σκότωναν οι Τούρκοι, αφού πρώτα τους περνούσαν μπροστά από το φούρνο του στην Τραπεζούντα και δεν μπορούσε να τους σώσει. Να ανοίξει την πόρτα και να τους κρύψει. Η σφαγή των Αρμενίων άρχισε πριν των Ποντίων.

Επίσης, τη γιαγιά με το τουφέκι να τουφεκίζει τους κλέφτες Τούρκους (τή κλέφταντς’), τους Τσέτες, όταν έρχονταν να κλέψουν το σπίτι μας στον Πόντο. Αυτά και άλλα πολλά καταπληκτικά. Οι γονείς ήρθαν στην Ελλάδα με την Ανταλλαγή, μωρά 5-10 χρονών. Ήρωες! Ο πατέρας μου έκανε τα χέρσα δάση του χωριού, παράδεισο.

Νιώθετε λόγω της καταγωγής σας να κουβαλάτε ένα «χρέος» προς την πατρογονική σας γη;
Πρώτον, ήθελα να πάω να τη δω. Αλλά φοβάμαι μη μείνω επί τόπου, διότι είμαστε και πολύ ευαίσθητα άτομα. Το χρέος για μένα είναι πολύ απλό. Να είμαι περήφανος που είμαι Πόντιος. Και είμαι.

Σε παλαιότερη συνάντησή μας, μου διηγηθήκατε ένα περιστατικό που αφορά τη μητέρα σας. Πριν πολλά χρόνια όταν ξεκινήσατε τη διαδρομή σας στο χώρο, με ένα ρόλο όπου μόνο εκείνη θα μπορούσε να σας αναγνωρίσει.
Ναι. Το θυμάστε… Φοβερό… Ήμουν στο Θεσσαλικό Θέατρο και κάναμε πρόβα τον Αγαπητικό της Βοσκοπούλας, με σκηνοθέτη τον Διαγόρα Χρονόπουλο, τον γλυκό μου. Εκεί λοιπόν, προέκυψε ένα πρόβλημα στη σειρά που επίσης σκηνοθετούσε ο Χρονόπουλος, το φοβερό σήριαλ Αστροφεγγιά. Ήθελαν ένα ογδοντάρη να κάνει έναν πρόσφυγα από τη Σμύρνη.

Είχε μια αφήγηση, τέσσερις σελίδες (μονοπλάνο) να πει όλη την Καταστροφή της Σμύρνης, μέσα από τα προσωπικά του βιώματα. Δεν έβρισκαν τον ηθοποιό και έτσι με πρόταση της Αλίκης Αλεξανδράκη, μου έδωσαν εμένα το ρόλο. Μετά από δύο ώρες μακιγιάζ, έγινα από 25 χρονών που ήμουν, γέρος στα 85. Ήταν η πρώτη μου εμφάνιση στην τηλεόραση. Βγήκε με την πρώτη. Έκλαιγε όλο το στούντιο κάτω εκεί, στην Παιανία.

Όταν παίχτηκε στην τηλεόραση κανείς δεν κατάλαβε ότι ήμουν εγώ. Μόνο η μάνα μου η γλυκιά. Όταν πήγα στο χωριό να δω τους δικούς μου, της λέω:

Μάνα, είδες με;

-Πως ‘κ’ είδα ‘σε, πούλι μ’; Εποίκες ‘μας κ’ έκλαψαμε πολλά.

-Και πως εγνώρτσες με, ρε μάνα;

-Έι κιτί, η μάνα ‘κί θα γνωρίζ’; Ας σα χέρεα σ’, ας σα έμορφα μακρέα
δάκτυλα σ’…

Συγκινητικό. Μάνα μόνο μία. Δεν θα παραθέσω τη μετάφραση. Ο νοών νοείτο.

Η χρονική συγκυρία είναι δύσκολη, λόγω του κορονοϊού, για να κάνουμε και να μιλάμε για σχέδια. Όμως υπάρχει κάτι που έχετε προγραμματίσει ή θέλετε να κάνετε όταν η καραντίνα τελειώσει;
Το μόνο που δεν μπορεί να σταματήσει ποτέ, είναι το μυαλό να σκέφτεται και να παράγει. Πέρσι τέτοιο καιρό έγινε η πρώτη καραντίνα και σταμάτησαν οι παραστάσεις μας στο θέατρο Αλάμπρα με το Ξενοδοχείον ο Παράδεισος.

Φέτος πάλι τέτοια εποχή έχουν «βγει» από αυτό το χάος, δέκα ποιήματα (στιχάκια τραγουδιών) που τα περισσότερα έχουν μελοποιηθεί. Δύο από τον Χρήστο Νικολόπουλο, άλλα δύο από τον Γιάννη Γιοκαρίνη, ένα από τον Σωκράτη Μάλαμα και έπεται συνέχεια. Με την άδεια των συνθετών θέλω να φτιαχτεί ένας δίσκος με μια νέα πρόταση στο χώρο. Περιμένω να ανοίξουν οι συναντήσεις και προχωράμε!

Εξάλλου έχω και το χωράφι στο Βαρνάβα που με ξεκουράζει δημιουργικά κοντά στη φύση.

Η ενασχόληση σας με την ποίηση και τους στίχους πως προέκυψε;
Δεν μπορώ να την πω ενασχόληση. Δεν είμαι επαγγελματίας καλλιτέχνης. Είμαι ερασιτέχνης, δηλαδή εραστής της τέχνης μου. Βγήκε κάτω από την πίεση των ημερών, σαν μια διέξοδος στην ομορφιά. Την ελπίδα.

Έχετε συνεργαστεί με σπουδαίους ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Ποια είναι η αγαπημένη σας συνεργασία;
Πολλές. Για τις περισσότερες έχω κάτι να θυμάμαι. Ίσως η πιο αγαπημένη να έρθει στο μέλλον. Πάντα στην αναζήτηση, γιατί όπως είπε και ένας σοφός: Πίσω από το αγαπημένο έρχεται ένα πιο αγαπημένο.

Έχετε νιώσει να ταυτίζεστε με κάποιον από τους ρόλους που έχετε ερμηνεύσει;
Πάντα ταυτίζομαι με τους ρόλους που ερμηνεύω και αυτό είναι το πρόβλημα… για τους άλλους. Ο Αβραάμ Τσακιρίδης στο Τύχη βουνό ήταν μεγάλη ταύτιση. Ήταν ο ρόλος που συμπύκνωνε όλους τους πατεράδες των Ποντίων στο χωριό μου, το Μετόχι Ημαθίας και όχι μόνο.

Ασχοληθήκατε για πολλά χρόνια με το θέατρο, την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και το ραδιόφωνο. Ποιο έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά σας;
Σε ότι κάνω, πρέπει να υπάρχει αγάπη από κάτω και μεράκι. Και εγώ, είναι γνωστό ότι είμαι πολύ μερακλής. Μου αρέσει βέβαια και το τραγούδι. Δεκαπέντε χρόνια στο πάλκο με δικό μου φανατικό κοινό.

Ποιες είναι οι σκέψεις σας για τις διαδικτυακές θεατρικές παραστάσεις;
Είμαι κάθετα αντίθετος. Το θέατρο είναι για να γίνεται μπροστά στον κόσμο, στο κοινό μέσα στη ζωντάνια και την αλληλεπίδραση. Αυτό το τελευταίο είναι κονσέρβα. Έρωτας από απόσταση.

Τι σας έχει λείψει περισσότερο και θέλετε να κάνετε όταν όλα γίνουν όπως πριν;
Πρώτα να πάω να δω τα αδέρφια μου στη Βέροια και τη Θεσσαλονίκη και να συναντήσω τα φιλαράκια μου όπως πριν. Μετά, να φτιάξω πάλι τη μουσική μπάντα «Καλάσνικοφ» και να παίξουμε τη μουσική μας σε κάποιο στέκι.

Το «Κίνημα Φτωχών Ελλάδας»

Ποια ανάγκη σας οδήγησε στη δημιουργία του κόμματος «Κίνημα Φτωχών Ελλάδας»;
Η κοινωνική, οικονομική, πολιτική και ηθικοπνευματική κρίση. Επίσης η φθορά των δοσμένων πολιτικών φορέων και κομμάτων που η Δημοκρατία τους αρχίζει και τελειώνει στον αρχηγό. Χάθηκαν οι ιδέες και τα κόμματα. Ειδικά τα κόμματα της εξουσίας, έγιναν γραφεία ευρέσεως εργασίας για τους φτωχούς και τους αγράμματους που έλεγε η μάνα μου: αλίμονο σον φτωχόν και σον αγράμματον.

Και τέλος σε μια κοινωνία με τεράστιες ανισότητες πρέπει να έρθει μια πιο δίκαιη που θα βασίζεται στο φιλοσοφικό-ιδεολογικό μας μανιφέστο «Ο άνθρωπος με τον άνθρωπο για τον άνθρωπο» και «Ο αδικημένος με τον αδικημένο για τον αδικημένο».

Η φτώχειά μας, πιστεύετε, αφορά μόνο τα χρήματα;

Από την ιδρυτική μας διακήρυξη: Φτωχός δεν είναι μόνο αυτός που δεν έχει τίποτα. Φτωχός είναι αυτός που με αυτά που έχει δεν του φτάνει να ζήσει μια αξιοπρεπή ζωή.

Όσο τώρα για αυτούς που προτάσσουν την πνευματική φτώχεια, έρχονται δεύτεροι, γιατί για να έχεις μυαλό πρέπει πρώτα να βρεις τρόπους να το ζήσεις, να το εκπαιδεύσεις και να το εξελίξεις.

Αγαθή Χατζή/https:pontosnews.gr