Τυχερή μέρα να ανταμώσουμε με τον Νίκο Κωνσταντινίδη, τον εν Ναούση , Πρωτομάστορα, Αρχιτέκτωνα, Γλύπτη, Ζωγράφο, Ξυλογλύπτη, Λαϊκό, Μερακλή, Άνθρωπο, στη φύση του, στο κτήμα του, στο εργαστήρι του, στα 83 (1939- ), ομιλώντας την Ποντιακή μητρική γλώσσα ζουμερά, χωρισμένος, αποκτώντας τον υιό Αλέξανδρο και μεγαλώνοντάς τον ο ίδιος, όπως εκμυστηρεύτηκε, διαζευγμένος και ζώντας δυο χρόνια με τη Χριστιάννα,(αποδημήσασα) ναι, την Κυρία του ελληνικού τραγουδιού, δεκαετίας του΄60, ο πρώτος ιδιοκτήτης Ντίσκο στην περιοχή, 33.000 χιλιάδες κόστος και στα εγκαίνια 34.000 χιλιάδες Τζίρο (1966- 1969), βιοτέχνης ΄΄ ζωγραφιστής γραβάτας'', χρυσές δουλειές 7ετία Αθήνας, 10 χρόνια Θεσσαλονίκης, αρχίζοντας ζωγραφική από τα 13 του, μία ατομική έκθεση Αθήνα, δυο ατομικές Νάουσα , ζώντας από τα 73 χρόνια του με τη σύνταξη που λαμβάνει και τις πωλήσεις έργων του που τυχαίνουν...
Σαν όνειρο αληθινό η μέρα μαζί του, η κουβέντα του, με θυμόταν πάντα και με λεπτομέρειες μάλιστα, τον ευχαριστώ, εγώ με τόσα που να θυμάμαι... Με παίνεψε για το δεκάχρονο αγώνα φροντίζοντας τη μάνα μου, είμαι και 22 χρόνια ΄δω πάνω στο γενέθλιο τόπο, τραβήξαμε για τον Άγιο Νικόλαο και τα τσίπουρα, μαζί μας και ο Σ, Παπαδόπουλος που ήταν και η αιτία να ανταμώσουμε με τον Κωνσταντινίδη, τους ευχαριστώ...
Αφήνοντας με το τζιπ του Σούλη την άσφαλτο, μπήκαμε σ΄ έναν χαλικόδρομο μισού χιλιομέτρου, ανάμεσα και κάτω από γάβρα, στην τοποθεσία Μηλίτσα, ούτε δυο χιλιόμετρα από το κέντρο της Νάουσας ή τον Άγιο Νικόλαο, για να βρεθούμε στα μαστορέματα του Νίκου Κωνσταντινίδη, στήνοντας τρία, τέσσερα, πέντε επίπεδα παλατινούς τοίχους από πέτρα, μάρμαρο , πουρόπετρα, τούβλο, σιδερόπετρα, ξύλα, σίδερο, σκάλες , αίθουσες, τραπεζαρίες, αίθουσες σχολείου, ουρανών, αστεριών, ημέρας και νύχτας, όλα με τα δικά του χέρια και τις δικές του αισθητικές αναζητήσεις, όλες οι ''οικοδομές'' του ά σ τ ε γ ε ς, οι τοίχοι, οι κολώνες, τα σκαλιά, τα πατώματα να ενσωματώνουν γλυπτά εμπνευσμένα από Αρχαία Ελλάδα, τα απίστευτα μωσαϊκά του από πόμολα πορτών...
Και κατεβαίνοντας ανεβαίνοντας λαβύρινθους, την Κνωσσό, Ιωνικά αρώματα, βυζαντινούς τοίχους, το πράσινο του Βερμίου, λες και όλα είναι στα μέτρα του Ανθρώπου δοσμένα, φυσικά, αρμονικά, παγκόσμια χαρίσματα και δεν σου απομένει παρά να θαυμάζεις τον θεϊκό ιδρώτα του Πρωτομάστορα και το λαϊκό μεράκι του να χτίσει μια Ακρόπολη στο κτήμα της Νάουσας ως Πικιώνης, Ικτίνος, Ισίδωρος... Καθώς η αφεντιά μου αναλαμβάνει εμπνευσμένα, εντός δύο ετών, να έχουμε στη Νάουσα αναδρομική έκθεση των έργων του για ένα μήνα, ενώ τον επόμενο χρόνο, να δημιουργήσουμε μόνιμο εκθεσιακό χώρο στο κτήμα, των 8 στρεμμάτων του, υψομετρικά 400 μέτρων και στο αρχίνημα πνοών του Βερμίου...
Εύγε Νίκο Κωνσταντινίδη στο τι μας εμπιστεύεται και απλόχερα το δίνουμε χτισμένα!!! Ο Ναός σου να λατρεύεται προσκύνημα στο βάλσαμο της τέχνης.
