Η παρενδυσία είναι το να ντύνεται κάποιος αντίθετα με το βιολογικό του φύλο. Δηλαδή αν είμαι άνδρας ντύνομαι γυναίκα και το αντίστροφο. Η παρενδυσία δεν θεωρείται ψυχιατρικό νόσημα πια. Θεωρείται σύμπτωμα όχι μιας αρρώστιας αλλά μιας συμπεριφοράς, έτσι πια το βλέπουμε. Πριν από το 60 αντιμετωπιζόταν ως μια αρρώστια. Σήμερα πια, βλέπουμε αν πέρα από αυτή τη συμπεριφορά υπάρχουν και άλλα στοιχεία που μπορεί να παραπέμπουν στο ότι το άτομο ίσως να δυσλειτουργεί ως προς την ταυτότητα του φύλου του. Και κυρίως εκείνο που μας ενδιαφέρει πλέον στην ψυχιατρική είναι το αν σου αρέσει ή αν αισθάνεσαι δυσφορία, αν δεν αισθάνεσαι ευχάριστα ή όχι με την ταυτότητα του φύλου σου.
Όσον αφορά την αιτία της παρενδυσίας υπάρχουν πολλές θεωρίες, δεν έχει τίποτα παγιωθεί προφανώς οι λόγοι πρέπει να είναι και κοινωνικοί αλλά και με το πώς γίνονται οι ταυτίσεις από μικρή ηλικία με το ανδρικό ή το γυναικείο πρότυπο.
Έχει αναφορές περισσότερο πια κοινωνικές δηλαδή η κοινωνία μας είναι αυτή που κάθε φορά ορίζει τι είναι το επιτρεπτό και τι το ανεπίτρεπτο. Έχει να κάνει δηλαδή περισσότερο με κοινωνικούς κώδικες περισσότερο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορεί να εκληφθεί ως μια διαμαρτυρία εναντίον των κοινωνικών κωδίκων. Ένας άνθρωπος που μπορεί να είναι ομοφυλόφιλος και μπορεί να θέλει μέσα του να παίξει έναν γυναικείο ρόλο θέλει να δείξει ότι έχει το δικαίωμα να σπάσει τους κοινωνικούς κώδικες που επιτάσσουν τις γυναίκες με φούστες και τους άνδρες με παντελόνια, έχει δικαίωμα να κλισέ που δεν τον εκφράζουν ή και τον φυλακίζουν.
Αλλά αυτό στο συγκεκριμένο τηλεοπτικό θέαμα έγινε με έναν ακραίο τρόπο που δε γίνεται μόνο για να σπάσει τον κοινωνικό κώδικα αλλά και για να προκαλέσει το κοινό.
Πώς επιδρά αυτή η εικόνα στο κοινό.
Πραγματικά μπορεί να είναι πρόβλημα, ένας γονιός είναι φυσικό να προβληματιστεί γιατί εύκολα μπορεί ένας ανήλικος να εξιδανικεύσει κάτι που το βλέπει στο γυαλί και όλοι του δίνουν βήμα. Δεν είναι δύσκολο να επηρεαστεί ένα παιδί. Τίθεται όντως ένα ερώτημα για το με ποιους τρόπους επελέγη αυτό το θέαμα. Είναι θέμα των ίδιων των αυστριακών. Όπως πάλι θα ήταν πρόβλημα αν κάποιος με μια σβάστιγκα εμφανιζόταν στη σκηνή. Δεν θα ήταν και αυτό μια ανάλογη πρόκληση; Θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου οι ιθύνοντες της αυστριακής τηλεόρασης να είχαν μαζέψει αυτό το θέαμα αλλά δεν μπορούμε να κρίνουμε τις ισορροπίες που υπάρχουν στην αυστριακή τηλεόραση. Τι θα γινόταν αν ένας καλλιτέχνης με καλή φωνή εξυμνούσε τον Χίτλερ; Και αντί για γένια να είχε ξυρίσει το κεφάλι του; Και αν τα λόγια του τραγουδιού ήταν πολύ ωραία, η μελωδία να ήταν πολύ ωραία και να περνούσε «υπογείως» το δικό του μήνυμα;
Είναι διαφορετικό να εκφράζεται κανείς όπως θέλει και άλλο να βάζει κανείς τι σφραγίδα η τηλεόραση ενός κράτους. Και εμείς τα έχουμε βάλει με τη δική μας κρατική τηλεόραση στο παρελθόν όταν είχε υιοθετήσει κάποιες εμφανίσεις που δεν μας εξέφραζαν. Όταν διοικείς μια κρατική τηλεόραση πρέπει και αυτά να τα λαμβάνεις υπόψη. Αλλιώς είναι να έχει ο Μπερλουσκόνι ένα κανάλι ιδιωτικό κανάλι και να κάνει ότι θέλει και διαφορετικό είναι το κρατικό κανάλι που οφείλει να έχει έναν πιο διαφορετικό ρόλο και μια εγκυρότητα διαφορετική.
Από την άλλη μιλάμε για ένα απλό σόου. Το θέμα είναι ότι δεν έχουμε όλοι τις πιθανότητες να αποστασιοποιηθούμε και να το δούμε απλά ως ένα προκλητικό τηλεθέαμα. Προσοχή όμως! Το ίδιο θα λέγαμε και αν είχαμε μια γυμνή γυναίκα για παράδειγμα μπροστά μας, το ίδιο θα προκαλούσε. Είναι ένα απλό θέαμα αλλά δεν είναι τόσο εύκολο για έναν θεατή πάντα να αποστασιοποιηθεί και να το δει απλά ως ένα σόου.
