Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου παρέστη στις εορταστικές εκδηλώσεις για την 112η επέτειο της απελευθέρωσης της Βέροιας από τον τουρκικό ζυγό.

Η κυρία Σακελλαροπούλου, μετά τη δοξολογία στον Παλαιό Μητροπολιτικό Ναό Αγίων Αποστόλων Παύλου και Πέτρου, την επιμνημόσυνη δέηση και την κατάθεση στεφάνου, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Η αποφασιστική νίκη του ελληνικού στρατού στη μάχη του Σαρανταπόρου άνοιξε διάπλατα τον δρόμο για την απελευθέρωση της Βέροιας από τον τουρκικό ζυγό, στις 16 Οκτωβρίου 1912, και την οριστική απαγκίστρωσή της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τα Ελευθέρια της πόλης, που εορτάζουμε με κάθε τιμή, είναι ημέρα υπερηφάνειας, καθώς και δικαίωσης για όσους αγωνίστηκαν και έδωσαν τη ζωή τους για την ενσωμάτωση της Μακεδονίας στον εθνικό κορμό».

Μετά το πέρας της παρέλασης, η κυρία Σακελλαροπούλου μετέβη στο Δημαρχείο, όπου ανακηρύχθηκε Επίτιμη Δημότης.

Ακολουθεί η αντιφώνηση της Προέδρου:

«Κύριε Δήμαρχε,

Με ιδιαίτερη χαρά βρίσκομαι στη Βέροια, τόπο με ορατά τα επάλληλα στρώματα των σημαντικών και διαφορετικών πολιτισμών που αναπτύχθηκαν εδώ, τόπο με ιστορικό βάθος και στρατηγική θέση, ευλογημένο με το δώρο του φυσικού κάλλους. Βρίσκομαι στην καρδιά του βασιλείου των αρχαίων Μακεδόνων, πολύ κοντά στη μυθική πρωτεύουσά τους, τις Αιγές, όπου ο επισκέπτης μένει εκστατικός μπροστά στο μεγαλείο της μακεδονικής δυναστείας, αλλά και μπροστά στον μόχθο δύο σπουδαίων αρχαιολόγων μας, του κορυφαίου Μανόλη Ανδρόνικου και της ακαταπόνητης Αγγελικής Κοτταρίδη, οι οποίοι το ανέδειξαν. Και ταυτόχρονα βρίσκομαι στη βυζαντινή Βέροια, που από τον 11ο ως τον 14ο αιώνα υπήρξε το σημαντικότερο αστικό κέντρο των Βυζαντινών μετά την Κωνσταντινούπολη και την Θεσσαλονίκη, όπως το μαρτυρούν οι 48 από τις συνολικά 72 εκκλησίες αυτής της περιόδου, τις οποίες κοσμούν μοναδικές τοιχογραφίες.

Και πόσοι δεν πέρασαν από εδώ, και πόσοι δεν σταμάτησαν σ’ αυτόν τον όμορφο τόπο για να διδάξουν, να κηρύξουν, να δημιουργήσουν, να ευημερήσουν. Από τον Απόστολο Παύλο που κήρυξε στη Βέροια το 51 και το 57 μ.Χ. από το βήμα που υπάρχει ως σήμερα και φέρει το όνομά του, ως την Ειρήνη την Αθηναία·και από τους αστούς εμπόρους, στους οποίους οφείλεται η ακμή της πόλης κατά τον 17ο και 18ο αιώνα, ως τους οπλαρχηγούς που πρωτοστάτησαν στην εξέγερση της Βέροιας εναντίον του τουρκικού ζυγού το 1822. Θέλω να μνημονεύσω λίγα ονόματα γενναίων: τους Συρόπουλους, Γεώργιο και Αθανάσιο, και τους αδελφούς Γεώργιο και Δημήτριο Κολέμη, που πολέμησαν με τον περίφημο Τάσο Καρατάσο.

Όταν στις 16 Οκτωβρίου του 1912, κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων, ο ελληνικός στρατός απελευθέρωσε την Βέροια, βρήκε εδώ μια πολυπολιτισμική πόλη, με τρεις ευδιάκριτες κοινότητες, την πολυπληθή Ορθόδοξη Χριστιανική, την Μουσουλμανική και την Εβραϊκή. Η μουσουλμανική κοινότητα αναχώρησε σχεδόν σύσσωμη μετά τη συνθήκη της Λωζάννης και την ανταλλαγή των πληθυσμών. Τη θέση των Οθωμανών πήραν Έλληνες Μικρασιάτες πρόσφυγες, που με την εργατικότητα, τη φιλοτιμία και το ανήσυχο πνεύμα τους πρόσφεραν τα μέγιστα στην οικονομική και κοινωνική πρόοδο της πόλης, ιδιαίτερα τα μεταπολεμικά χρόνια.

Ως τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Βέροια παρέμενε η συμπαγής και πάντοτε πολυμήχανη εβραϊκή κοινότητα η οποία ευημερούσε στην μικρή, αλλά εξόχως γραφική συνοικία της Μπαρμπούτας. Δυστυχώς και αυτή η κοινότητα, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, θα ακολουθήσει την μοίρα των εβραϊκών κοινοτήτων της χώρας μας. Οι περισσότεροι από τους 850 Εβραίους συμπολίτες μας, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, θα οδηγηθούν και θα εξοντωθούν από τους Ναζί στο στρατόπεδο του Άουσβιτς-Μπίρκεναου. Η αναστύλωση της Συναγωγής, που συνεχίζει να λειτουργεί ως λατρευτικός χώρος, η αναπαλαίωση μακεδονίτικων κατοικιών της εβραϊκής συνοικίας, το μνημείο του Ολοκαυτώματος, είναι έργα που μας βοηθούν σήμερα να συντηρήσουμε την ιστορική μνήμη και να διδαχθούμε από αυτή.

Η Βέροια ευτύχησε να αναδείξει πολλούς συμπατριώτες μας που διέπρεψαν στις επιστήμες, το εμπόριο, τις τέχνες. Μνημονεύουμε όμως πάντοτε δύο ξεχωριστούς πνευματικούς ανθρώπους που κατάγονται από εδώ: Τον Δημήτριο Βικέλα, συγγραφέα, λόγιο και πρώτο πρόεδρο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, και τον Κωνσταντίνο Ρακτιβάν, έναν μεγάλο νομικό και πολιτικό άνδρα, που διετέλεσε υπουργός στις κυβερνήσεις του Ελευθερίου Βενιζέλου, πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, πρώτος πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας και τέλος πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών. Και μολονότι ούτε ο Βικέλας, ούτε ο Ρακτιβάν έζησαν στη Βέροια, καθώς ήταν Ευρωπαίοι και Πανέλληνες, όπως αποκλήθηκαν στον καιρό τους, και οι δύο δεν λησμόνησαν ποτέ την καταγωγή τους. Και είναι ιδιαίτερα συγκινητική η φράση, αντλημένη από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Δημητρίου Βικέλα “Η ζωή μου”, που μαρτυρά τον ψυχικό του σύνδεσμο με την πόλη: “Αισθάνομαι ότι, εάν ήτο δυνατόν και σήμερον έτι να στήσω την σκηνήν μου εις Βέρροιαν, εκεί ήθελον ανεύρει την πατρίδα …”.

Κύριε Δήμαρχε,

Καθώς από σήμερα μου κάνατε την τιμή να με συμπεριλάβετε στους δημότες σας, αισθάνομαι ότι απέκτησα κι εγώ μία ακόμα πατρίδα. Και χαίρομαι παρακολουθώντας τη Βέροια να αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς και με σημαντικά έργα ανάπλασης του δημόσιου χώρου, ενεργειακής αναβάθμισης και εκσυγχρονισμού των βασικών υποδομών κοινής ωφέλειας. Να μετατρέπεται σε τουριστικό πόλο αξιοποιώντας τον αρχαιολογικό της πλούτο και τα μνημεία της μακραίωνης διαδρομής της. Γι’ αυτό και συμμερίζομαι το σχέδιό σας η Βέροια να διεκδικήσει τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2034. Είμαι βέβαιη ότι υπάρχουν και θα αξιοποιηθούν όλες οι δυνατότητες, ώστε η ιστορική αυτή πόλη να εξελιχθεί ακόμα περισσότερο στο γεμάτο προκλήσεις και απαιτήσεις μέλλον.

Σας ευχαριστώ».