Ο δεύτερος λόγος είναι ότι μπορεί να κατασκευαστεί στο εργαστήριο ως προϊόν γενετικής μηχανικής, χωρίς πειράματα σε ζώα και να χρησιμοποιηθεί στο ανθρώπινο σώμα με εξαιρετικά αποτελέσματα.
«Οι θαυμαστές ιδιότητές του διευρύνουν συνεχώς το πεδίο των εφαρμογών του, αλλά ταυτόχρονα έχουν δώσει ισχυρή ώθηση σε ένα «παράλληλο σύμπαν» δοξασιών και εφαρμογών που δεν έχουν να κάνουν με την πραγματικότητα της συγκεκριμένης ουσίας και τη δράση της.
Γι’ αυτό αλλά και γιατί πρόκειται για ένα πρωτοποριακό θεραπευτικό μέσο που έχει να κάνει με όλα τα φύλα και απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες, καλό είναι να ξέρετε κάποια πράγματα για το υαλουρονικό οξύ», επισημαίνει ο δρ Γεώργιος Α. Παπαγεωργίου, MD, PhD FEBOPRAS, Πλαστικός Χειρουργός, Συνεργάτης του Metropolitan Hospital.
#1 Δεν είναι «οξύ»
Παρόλο που στο όνομά του περιλαμβάνεται η λέξη «οξύ», δεν πρόκειται για μια ουσία με καυστικές ιδιότητες, δεν «καίει» τους ιστούς όπως θα έκανε π.χ. το νιτρικό οξύ. Πρόκειται για έναν πολυσακχαρίτη (γλυκοζαμινοπρωτεΐνη) που βρίσκεται φυσιολογικά στον ανθρώπινο οργανισμό (δέρμα, αρθρώσεις, οφθαλμούς, τένοντες), αποτελώντας δομικό συστατικό του (υπάρχει επίσης στους περισσότερους οργανισμούς και σε όλους τους τύπους ιστών). Παράγεται με σταθερό ρυθμό από κάποια κύτταρα που λέγονται ινοβλάστες (μαζί με κολλαγόνο και ελαστίνη). Αυτοί διαπλέκονται μεταξύ τους υπό τη μορφή πρωτεϊνικών αλυσίδων και μαζί με άλλες ουσίες (ινοκλάστες) δημιουργούν το δέρμα.
Πρωταρχική «αποστολή» του στον οργανισμό είναι η ενυδάτωση των ιστών, καθώς αποτελεί ένα εξαιρετικά υδρόφιλο συστατικό (δεσμεύει μέχρι και 1.000 φορές το βάρος του σε νερό). Οι ινοβλάστες στο δέρμα παράγουν συνέχεια υαλουρονικό οξύ ενώ οι ινοκλάστες το διασπούν, σε ένα δυναμικό κύκλο 24-48 ωρών, έτσι ώστε να υπάρχει ισορροπία παραγόμενου-διασπώμενου υαλουρονικού οξέος.
Με την πάροδο του χρόνου όμως αυτή η ισορροπία διαταράσσεται εις βάρος του παραγόμενου υαλουρονικού οξέος με αποτέλεσμα την αφυδάτωση και τη λέπτυνση του δέρματος που γίνεται εύθρυπτο και εμφανίζει ρυτίδες, πτυχές και σημεία ατροφίας. «Γνωρίζοντας αυτόν το μηχανισμό και έχοντας πλέον στη διάθεσή μας υαλουρονικό οξύ μη ζωικής προέλευσης, παρασκευασμένο κάτω από συγκεκριμένες και αυστηρές προδιαγραφές σε αξιόπιστα εργαστήρια, έτσι ώστε να προκαλεί σπάνια ή ακόμα και καθόλου αλλεργικές αντιδράσεις, είμαστε σε θέση να επέμβουμε αποτελεσματικά σε αυτή τη διαδικασία», εξηγεί ο ιατρός.
#2 Πώς λειτουργεί
«Τοποθετώντας υπό άσηπτες συνθήκες υαλουρονικό οξύ υπό μορφή γέλης (gel) σε ειδικές σύριγγες, είμαστε σε θέση να το εγχέουμε με πολύ λεπτές βελόνες στην περιοχή όπου εντοπίζεται το πρόβλημα. Έτσι μπορούμε να εξαλείψουμε τα σημάδια του χρόνου, να «σβήσουμε» τις επιφανειακές ρυτίδες, να βελτιώσουμε βαθύτερες ρυτίδες ή εντυπώματα, να διορθώσουμε ατέλειες του προσώπου, να βελτιώσουμε τα χαρακτηριστικά του, να δώσουμε όγκο ή να αντικαταστήσουμε τον όγκο στα σημεία που έχει χαθεί (όπως π.χ. μετά από ογκολογικές επεμβάσεις), να ενυδατώσουμε βαθιά το δέρμα, με ένα σχεδόν «μαγικό» συστατικό, που είναι αποδεκτό από τον οργανισμό σαν να το έχει παραγάγει το ίδιο μας το σώμα», επισημαίνει ο ειδικός.
Χάρη σε αυτή τη συμβατότητα και στο γεγονός ότι τοποθετείται στο βάθος της ρυτίδας/της πτυχής/του εντυπώματος, το υαλουρονικό οξύ ενσωματώνεται πλήρως, με αποτέλεσμα λίγες μόλις μέρες μετά την εφαρμογή του, αυτή να διακρίνεται από δύσκολα έως καθόλου. Χρησιμοποιείται είτε ως filler, είτε ως προϊόν για μεσοθεραπεία.
#3 Θέλει τα σωστά χέρια
Ακόμα και ένα συστατικό τόσο συμβατό με το σώμα, λειτουργεί μόνο όταν έχει παρασκευαστεί με τον σωστό τρόπο, όταν παρέχεται από τα σωστά χέρια και στην κατάλληλη ανά περίπτωση ποσότητα.
«Ο σωστός τρόπος είναι αυτός που διαφοροποιεί την ένδειξη στη χρήση (βαθμός σταυροσύνδεσης ή crosslinking), δηλαδή ο τρόπος που είναι συνδεδεμένα τα μόρια του υαλουρονικού οξέος μεταξύ τους, μας υπαγορεύει το αν θα το χρησιμοποιήσουμε για να αντικαταστήσουμε τον όγκο που έχει χαθεί από διάφορα σημεία του προσώπου ή για να ενυδατώσουμε βαθιά το δέρμα.
Εκτός όμως από την επιλογή του κατάλληλου σε σύσταση υλικού, μεγάλη σημασία έχει και η χορήγησή του στην κατάλληλη ποσότητα, τόση ώστε να υπάρξει διόρθωση και όχι υπερδιόρθωση με αφύσικα και συχνά δυσάρεστα αποτελέσματα, καθώς η υπερβολική χρήση υλικών είναι αυτή που οδηγεί σε παραμορφώσεις, πολλές φορές ανεπιστρεπτί.
Όλα τα παραπάνω απαιτούν επιστημονικές γνώσεις, εξειδίκευση και αφορούν «τα σωστά χέρια», δηλαδή τα χέρια ενός ειδικού και κανενός άλλου», καταλήγει ο δρ Παπαγεωργίου.
