Ιφιγένεια Μήτσκα: Η συνεπωνυμία με την Ιφιγένεια από τα Γιαννιτσά,

ο χαμένος αδερφός στους 21 μαθητές από το Μακροχώρι –

«Τους νιώθουμε σαν οικογένειά μας» δηλώνει η άλλη Ιφιγένεια των Τεμπών

«Εύχομαι εμείς η νέα γενιά να αλλάξουμε ριζικά αυτό το κράτος και να συνειδητοποιήσουμε την αξία της ζωής» δηλώνει η άλλη Ιφιγένεια των Τεμπών

Το τηλέφωνο στο σπίτι τους άρχισε να χτυπά από νωρίς το πρωί της 1ης Μαρτίου 2023, μετά την είδηση για το τρομακτικό δυστύχημα στα Τέμπη. Οι πρώτες πληροφορίες στα δημοσιογραφικά γραφεία έλεγαν πως η αγνοούμενη Ιφιγένεια Μήτσκα ήταν μια κοπέλα από την Βέροια, που είχε χάσει τον αδελφό της Γιώργο στο δυστύχημα των Τεμπών 20χρόνια πριν. Η τραγική σύμπτωση είχε παραπάνω ενδιαφέρον για τα δελτία ειδήσεων, εφόσον μια οικογένεια φαινόταν να έχανε και τα δυο της παιδιά στα Τέμπη…

Η 34χρονη εκείνης της νύχτας Ιφιγένεια, ήταν στο σπίτι της με τα παιδιά της μη γνωρίζοντας ακριβώς τι έχει γίνει. Κάποιοι όμως την ταύτισαν γρήγορα με την αγνοούμενη εκείνη την ώρα 22χρονη Ιφιγένεια Μήτσκα από τα Γιαννιτσά και λόγω του ονόματος, αλλά και της εμφάνισης…όλα ταίριαξαν. Όμορφη και η ίδια, ξανθιά και φωτεινή μέσα στα νιάτα της μόλις πληροφορήθηκε την είδηση σκέφτηκε τους γονείς της. Αμέσως σκέφτηκε την τρομακτική σύμπτωση. Ανάμεσα τότε το 2003 στα θύματα ήταν και ο αδελφός της, ο 16χρονος μαθητής Γιώργος Μήτσκας, κάτοικος Μακροχωρίου… Και τώρα άθελά της γινόταν πρωταγωνίστρια μιας άλλης τραγωδίας που έμελλε να βρεθεί στην επικαιρότητα όταν οι ρεπόρτερ την «μπέρδεψαν» με την αγνοούμενη Ιφιγένεια του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών.

ΕΡΩΤ.: Εκείνο το ξημέρωμα της Τετάρτης 1 Μαρτίου του 2023 μετά την τραγική νύχτα των Τεμπών, έγινες για λίγο πρωταγωνίστρια λόγω συνεπωνυμία σου με την Ιφιγένεια Μήτσκα από τα Γιαννιτσά. Μια τραγική σύμπτωση που δημοσιογραφικά “μύριζε” ακόμη περισσότερη ταύτιση με το δράμα που υπήρξε πριν από 20 χρόνια με το τρομακτικό δυστύχημα στα Τέμπη και τους 21 μαθητές από τον Μακροχώρι Ημαθίας. Εκεί είχες χάσει τον αδελφό σου Γιώργο μόλις 16 χρόνων!! Πώς βίωσε η οικογένειά σου όλο αυτό που έγινε και η τηλεόραση σε παρουσίαζε αγνοούμενη;

ΑΠΑΝΤ.: Είναι αλήθεια πως εκείνο το ξημέρωμα της 1ης Μαρτίου μετά την τραγική νύχτα των Τεμπών, ξαναζήσαμε το δικό μας τραγικό δυστύχημα λόγω της συνεπωνυμίας μου με το γλυκό αυτό κορίτσι, την Ιφιγένεια Μήτσκα από τα Γιαννιτσά. Μια τραγική σύμπτωση. Οι δημοσιογράφοι το ταύτισαν αμέσως με το δράμα που υπήρξε πριν από 20 χρόνια με το τρομακτικό δυστύχημα στα Τέμπη και τους 21 μαθητές από το Μακροχώρι Ημαθίας. Τότε ήμουν 14 χρονών και εκείνη τη νύχτα είχα χάσει τον αδελφό μου Γιώργο μόλις 16 χρόνων και τον φίλο μου Σάββα που ήταν ο κολλητός του αδερφού μου, αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά που τα γνώριζα γιατί τα έβλεπα καθημερινά στο σχολείο. Εκείνο το βράδυ μας καλούσαν όλοι στο τηλέφωνο κλαίγοντας, καθώς δεν είχαν επιβεβαιωθεί τα θύματα και η Ιφιγένεια στην αρχή ήταν αγνοούμενη. Ξαναζήσαμε ακριβώς ό,τι είχαμε ζήσει την 13η Απριλίου του 2003. Εγώ μόλις το άκουσα συγκλονίστηκα. Πώς είναι δυνατόν; Τέτοια σύμπτωση; Γνώριζα ότι είχα με μια κοπέλα από τα Γιαννιτσά το ίδιο όνομα και το ίδιο επίθετο. Σε συνδυασμό και με την τοποθεσία που έγινε το έγκλημα αυτό φαντάζει ταινία επιστημονικής φαντασίας!!!

ΕΡΩΤ.: Απέκτησες μια ιδιαίτερη σχέση από τότε με την οικογένεια της Ιφιγένειας από τα Γιαννιτσά. Πως προέκυψε αυτό και τι σημαίνει για σένα; Τι σημαίνουν για σένα τα Τέμπη; 

ΑΠΑΝΤ.: Από τότε ο πατέρας μου ήθελε να συμπαρασταθούμε σαν οικογένεια στην οικογένεια της Ιφιγένειας. Έτσι τους τηλεφώνησε και πήγε με τη μητέρα μου στα Γιαννιτσά, όπου συνάντησαν την οικογένεια της Ιφιγένειας. Εγώ τους γνώρισα στη βάπτιση της μικρής τους εγγονής που πήρε το όνομα της Ιφιγένειας. Την ίδια ημέρα πήγαμε και στο μνήμα της Ιφιγένειας. Μεγάλη θλίψη βλέποντας τόσο νέα κοπέλα, έλαμπε το πρόσωπό της…. να της κόβουν το νήμα της ζωής, όπως και στα δικά μας αγγελούδια. Από τότε έχουμε επικοινωνία με τη μητέρα της Ιφιγένειας. Τους νιώθουμε σαν οικογένειά μας. Ο πατέρας μου συνεχώς μιλούσε για τον κ. Σωτήρη και την κ. Λίλιαν. Να πάμε να τους δούμε έλεγε συνέχεια. Δεν τους ξεχνούσε. Δυστυχώς όμως η μοίρα της ζωής μας επιφύλασσε ένα ακόμη τραγικό γεγονός. Ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή τον ίδιο μήνα που έφυγε ο αδερφός μου, 21 χρόνια μετά (21 μαθητές πόσο τυχαίο;), εντελώς ξαφνικά από ανακοπή. Κουβαλούσε μια ζωή, έναν βαρύ Σταυρό. Ποτέ δε χαιρόταν σε γιορτές, με δυσκολία χαμογελούσε και η μόνη ηρεμία του ήταν τα εγγόνια του. Τα εγγόνια που πήραν τα ονόματα του παππού και του αδερφού μου. Κωνσταντίνος σαν τον πατέρα μου, ο ένας γεννημένος 21 Μαΐου και Γιώργος ο μικρός γεννημένος παραλίγο 13 Απριλίου, καθώς αυτήν μου έδωσαν σαν πιθανή ημερομηνία, αλλά για να μην έχουμε γενέθλια εκείνη την ημέρα τον πήραμε πιο μπροστά στις 4 Απριλίου (τυχαίο κι αυτό δεν ξέρω)…

ΕΡΩΤ.: Η οικογένειά σου βίωσε ένα παρόμοια τραγικό δυστύχημα με τον χαμό του Γιώργου και τόσα μικρά παιδιά τότε (Απρίλιος 2003) που γυρνούσαν από την σχολική τους εκδρομή. Πάλι Τέμπη, πάλι τρομακτικές συνθήκες, πάλι τόσες παιδικές ψυχές. Τι θυμάσαι από εκείνες τις ημέρες;

ΑΠΑΝΤ.: Μετά το τραγικό δυστύχημα που μας συνέβη οι γονείς μου δεν προλάβαιναν να πενθήσουν. Συνεχώς είχαμε κόσμο στο σπίτι. Δικηγόροι και δημοσιογράφοι ήταν κάθε μέρα στα σπίτια μας. Οι γονείς μου πηγαινοερχόταν κάθε μέρα στα δικαστήρια στη Λάρισα και στον Βόλο. Εγώ τότε ήμουν στη β’ γυμνασίου το έριξα στο διάβασμα για να ξεχνιέμαι. Οι γονείς δυστυχώς τότε διχάστηκαν από τους δικηγόρους. Δεν ήταν ενωμένοι. Ο πατέρας μου έτρεχε συνέχεια μαζί με κάποιους γονείς για να μαζέψει στοιχεία. Να τιμωρηθούν όλοι οι υπεύθυνοι.

ΕΡΩΤ.: Πώς εξελίχθηκε εκείνη η υπόθεση. Έγιναν δίκες, τιμωρήθηκαν οι υπεύθυνοι, ή θεωρείς ότι υπήρξαν λάθη στην απόδοση ευθυνών;

ΑΠΑΝΤ.: Δεν ήμασταν ικανοποιημένοι με την απόφαση. 21 παιδιά σκότωσαν!!! 21 παιδιά τόσο μικρά, μαθητές, που γυρνούσαν μέσα στη χαρά, στα γέλια και στα τραγούδια. Ο αδερφός μου μια ώρα πριν από το δυστύχημα μας πήρε τηλέφωνο και μας είπε ότι φτάνουν! Σας φέρνω και δώρα μας είπε! Μόνο αυτά μας έμειναν για να μας τους θυμίζουν! Η δίκη ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2005 και πρακτικά ολοκληρώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2010 στον Άρειο Πάγο. Οι έξι καταδικασθέντες με απόφαση του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου της Λάρισας είχαν υποβάλει αίτηση αναίρεσης στον Άρειο Πάγο, η οποία τελικά απορρίφθηκε. Τα αποτελέσματα της δικαστικής διαδικασίας ήταν η αθώωση του οδηγού του λεωφορείου, η καταδίκη του οδηγού της νταλίκας Δημήτρη Ντόλα σε κάθειρξη 15 ετών, η καταδίκη των συνιδιοκτητών της νταλίκας Φ. Καβελίδη και Αν. Καμέα σε κάθειρξη 14 ετών και 11 ετών αντίστοιχα, καταδίκη του γενικού διευθυντή της εταιρείας “Ακρίτας Α.Ε.”, Δημήτρη Χαμπούρη, σε τετραετή φυλάκιση, η καταδίκη του διευθυντή του εργοστασίου «Νοβοπάν», Πολ. Δαρδαμπούνη σε τετραετή φυλάκιση και καταδίκη του προϊσταμένου βάρδιας του εργοστασίου Μ. Αλεξάκη σε φυλάκιση 3 ετών. Βέβαια, όλοι αυτοί δεν μπήκαν φυλακή για τόσα έτη που καταδικάστηκαν! Γι’ αυτό και δεν έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη. Κάναμε τόσα χρόνια πορείες και μετά από τόσους αγώνες έγινε τραγικότερο δυστύχημα με περισσότερους νεκρούς.… γιατί; Έπρεπε να σκοτωθούν τα παιδιά μας για να γίνει ο δρόμος στα Τέμπη ή για να γίνονται έλεγχοι στα φορτηγά;

ΕΡΩΤ.: Παρακολουθείς τις εξελίξεις στην υπόθεση των 57 στα Τέμπη; Δεν ξέρω αν συμμετέχεις στις πορείες διαμαρτυρίας. Τι αισθάνεσαι; Υπάρχει νομίζεις ελπίδα δικαίωσης; Θα καθίσουν στο εδώλιο αυτοί που πρέπει;

ΑΠΑΝΤ.: Παρόλα όσα γίνονται ή δεν γίνονται, έχω μια μικρή ελπίδα να αλλάξει κάτι  Να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι. Συμμετέχω στις διαμαρτυρίες και βλέπω ότι ο κόσμος έχει ξεσηκωθεί. Μακάρι να συνεχίσουν όλοι τον ατομικό τους αγώνα, να μείνουν ενωμένοι και να μην ξεχαστούν ποτέ οι 57 ψυχές!

ΕΡΩΤ.: Πιστεύεις ότι από τότε μέχρι σήμερα έχει αλλάξει κάτι στη νοοτροπία του κράτους, στην ασφάλεια των πολιτών, στην ποιότητα ζωής μας;

ΑΠΑΝΤ.: Δεν πιστεύω ότι από το 2003 έχει αλλάξει κάτι σχετικά με την ασφάλεια των πολιτών. Αντί να νιώθουμε περισσότερη ασφάλεια με την εξέλιξη της τεχνολογίας, δυστυχώς νιώθουμε περισσότερο ανασφαλείς.

ΕΡΩΤ.: Είσαι ένα φωτεινό νέο κορίτσι. Μητέρα κι η ίδια. Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον και τι εύχεσαι στα παιδιά σου;

ΑΠΑΝΤ.: Είναι σημαντικό ότι η φροντίδα των παιδιών μου με ηρεμεί. Φοβάμαι όμως για το μέλλον των παιδιών μου, καθώς νιώθω ανασφάλεια με όσα συμβαίνουν στο κράτος μας. Εύχομαι εμείς η νέα γενιά να αλλάξουμε ριζικά αυτό το κράτος, να έχουμε ενσυναίσθηση και να συνειδητοποιήσουμε την αξία της ζωής.

Η Ιφιγένεια Μήτσκα, αδελφή του 16χρονου Γιώργου, που σκοτώθηκε στα Τέμπη, 20 χρόνια πριν, είναι μια νέα μητέρα που αγωνίζεται για ένα μέλλον που δικαιούται η ίδια και η οικογένειά της. Ένα μέλλον που θέλει να παρέχει στα παιδιά της στην χώρα που ζει. Τουλάχιστον ασφάλεια σε ότι αφορά αυτά που λειτουργούν με κρατική ευθύνη. Παραμένει ένας άνθρωπος που βρίσκεται δίπλα στην οικογένεια της 22χρονης Ιφιγένειας από τα Γιαννιτσά που χάθηκε στο έγκλημα των Τεμπών, πριν δυο χρόνια. Ελπίζει κι ονειρεύεται, διαβάζει αισιόδοξα παραμύθια στα παιδιά της και πιστεύει πως έχουμε τελικά μόνο ο ένας τον άλλον…

Πηγή: pellasimera.gr