Η κατάσταση που επικρατεί μόνο αισιοδοξία δεν αποπνέει. Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο στην Ημαθία, αλλά - από όσα βλέπουμε και ακούμε – και σε άλλους νομούς της χώρας μας, είναι μια υπόθεση που γεννά θλίψη και - με λίγη δόση υπερβολής ίσως - φοβάμαι πως δεν έχει καμία προοπτική, αφού κάθε χρόνο συρρικνώνεται όλο και περισσότερο.  Βλέπουμε τα τελευταία χρόνια ομάδες να πέφτουν σε αδράνεια, ομάδες να οργανώνονται μόλις την τελευταία στιγμή, ομάδες χωρίς την παραμικρή έγνοια για το μέλλον, ομάδες να υπολειτουργούν, ομάδες να αποχωρούν από τα πρωταθλήματα και χωρίς βέβαια να ξεχνάμε ομάδες που έπαψαν να υπάρχουν. Αυτά τα φαινόμενα είναι βέβαιο ότι θα συνεχιστούν και πιστεύω πως δεν είναι πολύ μακριά η στιγμή που θα μειωθεί δραματικά ο αριθμός των ενεργών ερασιτεχνικών ομάδων στην Ημαθία και σε όλη τη χώρα.

Και δεν είναι μόνο οικονομικό το θέμα λόγω της κρίσης των  τελευταίων χρόνων (όπως συχνά ακούγεται), αφού η φθίνουσα πορεία είχε αρχίσει πιο πριν. Ούτε είναι οι ευθύνες μόνο των υπερκείμενων αρχών (όπως συνηθίζουμε να λένε). Δεν μπορεί… κάτι κάναμε λάθος - παρά το μεράκι μας και τις καλές μας προθέσεις - όλοι όσοι εμπλεκόμαστε σ’ αυτόν τον χώρο. 

Φαίνεται ξεκάθαρα ότι υπάρχει πρόβλημα στην αντίληψη που έχουμε για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και για το τι αυτό πρεσβεύει. Δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιος σοφός για να καταλάβει ότι, χωρίς ισχυρούς δεσμούς με τις Τοπικές κοινωνίες, χωρίς σημαντικό αριθμό τοπικών ποδοσφαιριστών, χωρίς τμήματα υποδομής (είναι γνωστό ότι τα περισσότερα παιδιά το ποδόσφαιρο αγαπούν και ποδόσφαιρο θέλουν να παίζουν στην ομάδα του χωριού ή της γειτονιάς τους), χωρίς σχέδιο και όραμα για το αύριο, μόνο ευοίωνο δεν φαντάζει το μέλλον του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Η κατάρρευσή του είναι πολύ πιθανή και όλοι το γνωρίζουμε αυτό. Το λέμε άλλωστε και συμφωνούμε στις μεταξύ μας συζητήσεις. 

Συμπερασματικά, με όσα κάνουμε (αλλά και όσα δεν κάνουμε), το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο θα εξακολουθεί να νοσεί, να φθίνει, να αργοπεθαίνει. Μπορεί άραγε να επιβιώσει, να αναπτυχθεί και να ‘’ξανανθίσει’’? Φυσικά και μπορεί. Δύσκολο μεν, αλλά όχι αδύνατο. Αρκεί μόνο - πριν είναι αργά και πριν η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη - να κατανοήσουμε επιτέλους όλοι όσοι εμπλεκόμαστε σ’ αυτό, ποιος είναι ο απώτερος σκοπός του ερασιτεχνικού Σωματείου και ποιος ο ρόλος του στην Τοπική κοινωνία. Που δεν είναι άλλος από το να προσφέρει. Να προσφέρει Αθλητικά, Πολιτιστικά, Κοινωνικά. Και είναι τόσο γοητευτικό αυτό.

Αν το ερασιτεχνικό Σωματείο αφανιστεί, αν το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο καταρρεύσει, δεν χάνεται κάτι πολύ όμορφο, χρήσιμο κι ωφέλιμο απλά από το γήπεδο. Χάνεται από όλη την Τοπική κοινωνία.