Σε μια εποχή που ο πολίτης παραπαίει από οσα ακούει, μεταξύ κλιματικής αλλαγής, προστασίας περιβάλλοντος και καθημερινών αναγκών, η Διοίκηση και οι Υπηρεσίες συνεχίζουν τον χαβά τους. Με αξιολογική κρίση στο μηδέν, σήμερα έπιασαν τα χέρια τους τον Τριπόταμο.

Λίγο κάτω από το χωριό και τις πηγές Μαυρονερίου, μπήκαν σκαπτικά και δεν άφησαν τίποτε όρθιο. Αντιπλημμυρικό έργο λέει. Σε μια περιοχή, που δεν κινδυνεύει απολύτως καμιά περιουσία. Που τα χωράφια, έφτασαν μέχρι το νερό, ενώ δεν επρεπε να φτάσουν. Που το εδαφος είναι σαν μια μεγάλη λακκούβα, δηλαδή, μέρος της κοίτης. Που ετσι ήταν και πριν εκατό και διακόσια χρόνια, με πλουσιότατη βλάστηση και ελάχιστη κλίση του εδάφους. Το μοναδικό μέρος του ποταμού μας, για αναπαραγωγή υδρόβιας ζωής. Που σε περίπτωση νεροποντής, απλά θα γεμίσουν νερό για λίγη ώρα κάποια σημεία, που θα έπρεπε να είναι το παραποτάμιο δάσος και όχι χωράφια.

Μάλλον είμαστε πολύ μακριά από το να καταλάβουμε ότι για το καλό μας και μόνον, πρέπει να αναγνωρίσουμε τα δικαιώματα κάθε μικρού ή μεγάλου ποταμού. Κάθε ζημιά και σ ΄αυτό το ποτάμι, θα την πληρώσει η καμπούρα μας. Αυριο, θα ζητήσουν εκει , να τσιμεντάρουν την κοίτη, ως λύση. Όχι. Αυτό δεν είναι λύση. Μακριά, επιτέλους, από τον δρόμο και τις ανάγκες του Τριποτάμου. Δεν θέλει εκβάθυνση το ποτάμι. Θέλει εμβάθυνση στις πραγματικές δικές μας ανάγκες, που πολλές μας τις καλύπτει μεγαλόψυχα ο Τριπόταμος. Αυτά που εγιναν εκει αυτές τις ημέρες, είναι απλά τέρατα και σημεία.