Ο πολιτικός πλουραλισμός είναι conditio sine qua non για τις σύγχρονες δημοκρατίες. Τούτο καταδεικνύει την αναπόδραστη ανάγκη, ανάμεσα στις συντηρητικές δοξασίες και τον ανερμάτιστο λαϊκισμό, να υπάρχει μια συγκροτημένη πολιτική αντιπρόταση. Η τελευταία δεκαετία, η εποχή των άκρων, συρρίκνωσε τον κεντρώο πολιτικό χώρο αλλά ουδόλως τον υποκατέστησε. Η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού αποτελεί αδήριτη ανάγκη.
Τούτο, δυστυχώς, δεν μπορεί να συμβεί όταν όσοι δραστηριοποιούνται κομματικά στο μεσαίο χώρο προτιμούν να προσκυνούν «σώβρακα και φανέλες» και να θυμιατίζουν το εικονοστάσι του επιγονισμού. Η πολιτική του αύριο δεν μπορεί να γίνεται με όρους κληρονομικού δικαίου.
Ούτε μπορεί να επισυμβεί στον αστερισμό του ανεπαγγελματισμού. Σε τούτη τη χώρα, η πλειοψηφία των πρωθυπουργών από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα δεν εργάστηκε ούτε μια ημέρα. Δυστυχώς, η παράδοση συνεχίζεται, καθόσον οι τέσσερις στους έξι υποψηφίους προέδρους του ΚΙΝΑΛ - ΠΑΣΟΚ (πλην Γερουλάνου και Λοβέρδου) δεν έχουν να επιδείξουν καμία επαγγελματική διαδρομή, πόσω μάλλον επιτυχία.
Σεβόμαστε τα σύμβολα. Ιδίως όταν έχουν περιεχόμενο. Θυμόμαστε, όμως, εκείνους που τα υποστήριξαν όταν όλοι απαιτούσαν την αποκαθήλωσή τους. Εκείνους που πρόκριναν την ιστορική συνέχεια απέναντι σε όσους πίστευαν ότι διαγράφοντας την ιστορία τους θα λάβουν προσωπική άφεση για τα ανομήματά τους.
Βγάζουμε τη μπέμπελη με την επιτηδευμένη αοριστολογία. Δεν ανεχόμαστε άλλο ξύλινο λόγο, ιδίως από εκείνους που επιζητούσαν «μεγάλο κράτος» όχι για να επιτύχουν την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ασθενέστερων αλλά για να διασφαλίσουν την αέναη επανεκλογή τους.
Ακούμε με συμπάθεια όσους φιλοδοξούν να απευθυνθούν στα 2 εκατομμύρια Ελλήνων που - σε σχέση με το 2004 - βλέπουν πλέον την εκλογική κάλπη με τα κιάλια. Που αντιλαμβάνονται ότι το στοίχημα είναι να ξαναφέρουμε στην πολιτική τους νέους και τα δυναμικά κοινωνικά στρώματα και όχι να διατηρήσουμε τα οφίκια των επαγγελματιών συνδικαλιστών και γυρολόγων.
Προτιμούμε όσους δε φοβούνται τη δημόσια κριτική. Άλλωστε, είναι σύνηθες εκείνοι που δεν έκαναν τίποτε να κατηγορούν τους άλλους γιατί δεν τα έκαναν όλα. Αυτό που είναι ασύνηθες είναι πέραν από το τσιτάτο της δίκαιης αναδιανομής του πλούτου να ακούσουμε προτάσεις για το πως δημιουργούμε τον τελευταίο. Η στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, των ευάλωτων νοικοκυριών, η αποκέντρωση του κράτους και η συνεπακόλουθη μεταβίβαση πόρων και αρμοδιοτήτων στα πανεπιστήμια, στην τοπική αυτοδιοίκηση και στα επιμελητήρια, η δημιουργία περιφερειακών κρατικών τραπεζοοικονομικών οργανισμών για τη βέλτιστη κατανομή των πόρων από το Ταμείο Ανάκαμψης, η έμφαση στις ενεργειακές κοινότητες και η προσπάθεια αντιμονοπωλιακής διάρθρωσης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας είναι μερικοί από τους πολλαπλούς άξονες που συναρθρώνουν μια προοδευτική μεταρρυθμιστική ατζέντα.
Ζητούμενο για το ΚΙΝΑΛ σήμερα, είναι να αποκτήσει ηγεσία που μπορεί να υπερβεί το κουστούμι που του έχουν ράψει. Που δεν φιλοδοξεί να το καταστήσει «δεκανίκι ευκαιρίας» μετά τις εκλογές. Που έχει προσωπική διεισδυτικότητα και σε άλλους πολιτικούς χώρους. Που μπορεί να μπολιάσει γόνιμα έναν ιστορικό πολιτικό χώρο. Τα ανωτέρω, μπορεί να τα υπηρετήσει ο Παύλος Γερουλάνος. Για να γυρίσει, όμως, ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ. Από τον καθένα και την καθεμιά. Και η 5η Δεκεμβρίου είναι η πρώτη στάση του τρένου…
