Αφήσαμε πίσω μας την πόλη της Βέροιας και πήραμε τον ανηφορικό δρόμο που θα μας οδηγήσει στην Καστανιά. Ο ανηφορικός δρόμος μας οδηγεί ψηλότερα.
Το χωριό μας υποδέχεται καταπράσινο και ήρεμο, τυλιγμένο στην πρωινή καταχνιά και το ψιλόβροχο.
Περάσαμε το χωριό Καστανιά ντυμένο στα χρώματα της Άνοιξης, με την βροχή να συνεχίζει φθάσαμε στην Παναγία Σουμελά. Πριν την Παναγία Σουμελά στρίβουμε δεξιά, σε μικρό επαρχιακό δρόμο.
Η μονή Παναγία Σουμελά είναι ένα πασίγνωστο χριστιανικό ορθόδοξο μοναστήρι κοντά στην Τραπεζούντα, σύμβολο για 17 αιώνες του ποντιακού Ελληνισμού.
Το 386 μ.Χ. οι Αθηναίοι μοναχοί Βαρνάβας και Σωφρόνιος οδηγήθηκαν στις απάτητες βουνοκορφές του Πόντου. Εκεί σε υψόμετρο 1063 μέτρων, είχε μεταφερθεί από αγγέλους η ιερή εικόνα της Παναγίας της Αθηνιώτισσας, την οποία κατά την παράδοση εικονογράφησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς.
Η μονή κατά καιρούς υπέφερε από τις επιδρομές των αλλόπιστων και των κλεφτών εξαιτίας της φήμης και του πλούτου που απέκτησε.
Πολλά περιστατικά συνδέονται με θαυματουργικές επεμβάσεις της Παναγίας για την σωτηρία του μοναστηριού.
Το 1922 οι Τούρκοι κατέστρεψαν ολοσχερώς το μοναστήρι. Οι μοναχοί πριν την αναγκαστική έξοδο το 1923, έκρυψαν την εικόνα της Μεγαλόχαρης, τον σταυρό του αυτοκράτορα Μανουήλ Γ΄ του Κομνηνού και το χειρόγραφο Ευαγγέλιο του Οσίου Χριστοφόρου.
Στα πλαίσια της προώθησης της ελληνοτουρκικής φιλίας με ενέργειες του πρωθυπουργού Ελευθέριο Βενιζέλο, το 1930 όταν επισκέφτηκε την Αθήνα ο Τούρκος πρωθυπουργός Ισμέτ Ινονού δέχτηκε να πάει μια αντιπροσωπεία στον Πόντο και να παραλάβει τα σύμβολα της ορθοδοξίας και του Ελληνισμού.
Η εικόνα φιλοξενήθηκε για 20 χρόνια στο Βυζαντινό μουσείο της Αθήνας.
Το 1951 ο Κρωμναίος οραματιστής και κτήτωρ Φίλων Κτενίδης έκανε πράξη την επιθυμία όλων των Ποντίων, με την θεμελίωση της νέας Παναγίας Σουμελά στις πλαγιές του Βερμίου στην Καστανιά της Βέροιας.
Τον Ιούνιο του 2010 το Τουρκικό κράτος έδωσε άδεια στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για να τελεστεί στην ιστορική μονή η λειτουργία για την γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στις 15 Αυγούστου, με την Τουρκία να προσδοκά την έξωθεν καλή μαρτυρία για τον σεβασμό των θρησκευτικών ελευθεριών όσο και τα οικονομικά οφέλη από την αύξηση των τουριστών στην περιοχή.
Ήταν η πρώτη φορά μετά από 87 έτη που το μοναστήρι λειτούργησε ξανά ως εκκλησία καθότι είχε μετατραπεί τα τελευταία χρόνια σε μουσείο.
Με το σάκο στον ώμο και τα απαραίτητα πήραμε τον δασικό δρόμο. Ορειβατούμε ανεβαίνοντας σε δασικό δρόμο, βρεγμένος από την χθεσινή νεροποντή.
Ορειβατούμε τώρα, ανεβαίνοντας σε ξεχασμένο μονοπάτι. Μετά από μια ανοδική πορεία στο πρασινισμένο βουνό φθάσαμε σε ξέφωτο. Βρισκόμαστε στο ξωκκλήσι του Προφήτη Ηλία.
Από εδώ θέα απεριόριστη.
Κάτω χαμηλά η Παναγία Σουμελά και το χωριό Καστανιά
Πράσινο παντού, στις αυλές των σπιτιών στους δρόμους και τα οικόπεδα.
Απέναντι η κορυφή Αράπης και λίγο μακρύτερα τα χωριά των Πιερίων και το χιονοδρομικό του Ελατοχωρίου.
Πήραμε πορεία για το δάσος με τις οξιές, μπροστά ο Γιώργος και αμέσως μετά ο Γιάννης και ακολουθούμε εμείς οι υπόλοιποι.
Τα βήματα βουλιάζουν μέσα στο βαθύ φύλλωμα, συνεχίζουμε ανεβαίνοντας, μια σειρά από πατημασιές μαρτυρούσαν την μακριά μας πορεία.
Ορειβάτες εμείς αφήνουμε τα ίχνη μας ευδιάκριτα πάνω στο ανοιξιάτικο τοπίο.
Κανείς δεν έχει περάσει πριν από εμάς. Μόνο ελαφρά νυχτοπερπατήματα άγριας ζωής πάνω στο μονοπάτι, μόλις μας προσπέρασε μια συντροφιά ζαρκαδιών.
Σε μερικά σημεία ο άνεμος συσσώρευσε δεκάδες εκατοντάδες πεσμένα φύλλα του Χειμώνα, μας δυσκολεύουν στην ανάβαση.
Τώρα απέραντη ησυχία, κάπου – κάπου ανάμεσα από τα δένδρα έσπαγε την σιωπή κάποιο κελάηδημα πουλιού, που πετούσε από κλαδί σε κλαδί για να καλωσορίσει την Άνοιξη.
Μπήκαμε για τα καλά στον δασικό δρόμο, τώρα μας οδηγεί και ανοίγει δρόμο ο Ηλίας. .
Τραβάμε τον ίδιο δρόμο. Την ίδια πορεία σε απάτητο μονοπάτι. Οι ανάσες κοφτές, αχνισμένες από τη δροσιά της Άνοιξης.
Τοπίο τριγύρω ειδυλλιακό, πανέμορφο με έναν ήλιο που ξεπροβάλλει και μας ζεσταίνει τις καρδιές μας.
Μια παράξενη γοητεία γεμάτη μυστήριο μας τυλίγει.
Εμείς απτόητοι συνεχίζουμε, έχουμε 2 ώρες που ορειβατούμε, τώρα οδηγός μας ο Τάσος.
Πλησιάζουμε στην κορυφογραμμή και στην κορυφή Φούρκα. Από εδώ θέα απεριόριστη, απέναντι μας ξεπροβάλλει ο Όλυμπος περήφανος και λαμπερός. Τριγύρω οι άλλες βουνοκορφές και κάτω χαμηλά η πόλη της Βέροιας
Επιστροφή, με οδηγό τον Περικλή…
Είμαστε πάντα σε δασικό δρόμο με τις θεόρατες οξιές να μας κρατούν συντροφιά, ντυμένες με το πράσινο ανοιξιάτικο φόρεμα τους .
Τώρα κατάβαση, ο ρυθμός ξεκούραστος και εύκολος.
Δεν χορταίνουμε να θαυμάζουμε τα τόσα σχήματα των δένδρων και τα σώματα των θάμνων που προσπαθούν να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλο σε ένα διαρκές κυνηγητό προς το φως του ήλιου.
Αφήσαμε πίσω μας την πανέμορφη φύση το σφύριγμα του ανέμου το θρόισμα των δένδρων και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Μια θαυμάσια πορεία 5 ωρών σε ανοιξιάτικο τοπίο πήρε τέλος με επιτυχία.
Συγχαρητήρια σε όλους Εμάς!
Για τους Ορειβάτες Βέροιας
Τσιαμούρας Νικόλαος
