Αναφορικά με την προσφάτως δημοσιευθείσα ΚΥΑ, μπορεί κανείς να εξάγει δύο συμπεράσματα:

Πρώτον, ότι η απόφαση για επανεκκίνηση των προθεσμιών και τη διεξαγωγή περισσότερων δικών από όσες ήδη διεξάγονταν, με τη συμπερίληψη πλέον και των δικών περί την εκτέλεση, έρχεται στην περίοδο κορύφωσης του αριθμού των κρουσμάτων, των διασωληνωμένων και των νεκρών. Η αντίφαση είναι προφανής: πέρυσι, με πολύ ηπιότερα επιδημιολογικά δεδομένα, τα δικαστήρια έμειναν κλειστά. Φέτος, με τα κρούσματα και τους διασωληνωμένους στο «κόκκινο», τα δικαστήρια ανοίγουν.

Δεύτερον, ότι η Κυβέρνηση αποφάσισε να «ανοίξει» την αναγκαστική εκτέλεση σε συνθήκες έξαρσης όχι μόνο της πανδημίας αλλά και της οικονομικής δυσχέρειας πολλών πολιτών, που στην πλειονότητά τους βρίσκονται σε παραγωγική απραξία (αναστολή οικονομικών δραστηριοτήτων). Αυτή η απόφαση δεν αποκαλύπτει μόνον την κοινωνική αναλγησία της Κυβέρνησης, αλλά και κάτι περισσότερο: τη βούλησή της να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των τραπεζών.

Υπό αυτά τα δεδομένα, η κυβερνητική απόφαση, η οποία από άποψη επιδημιολογικών δεδομένων είναι αντιφατική, εξηγείται από τη βαθύτατα πολιτική επιλογή εξυπηρέτησης των συμφερόντων των τραπεζών.

Οι Δικηγορικοί Σύλλογοι της χώρας μας έχουν χρέος να μην επιτρέψουν τα δίκαια αιτήματά τους να αποτελέσουν τον «δούρειο ίππο» για την εξυπηρέτηση αυτών των συμφερόντων.