Την προηγούμενη εβδομάδα ψηφίστηκε στη Βουλή ένα πολύ σημαντικό νομοσχέδιο. Πρόκειται για την Κύρωση της Απόφασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που αφορά την ιστορική συμφωνία που επιτεύχθηκε τον περασμένο Ιούλιο, με την οποία θεσμοθετείται το Ταμείο Ανάκαμψης. Από αυτή τη συμφωνία, στη χώρα μας θα εισρεύσουν 72 δις, εκ των οποίων τα 32 δις αφορούν τη χρηματοδότηση του Ταμείου Ανάκαμψης και τα 40 δις το Πολυετές Δημοσιονομικό Πλάνο (το ΕΣΠΑ για την περίοδο 2021-2027). Με απλή διατύπωση, το νομοσχέδιο αυτό δίνει σάρκα και οστά στην επούλωση των πληγών της περιπέτειας του κορονοϊού, θέτοντας τις πραγματικές βάσεις να μετατρέψουμε την κρίση σε πραγματική ευκαιρία.
Θα περίμενε κάποιος το νομοσχέδιο να στηριχτεί από όλα τα κόμματα του τόπου μας, ιδίως από την Αξιωματικά Αντιπολίτευση. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν έγινε, καθώς σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε παρών. Αποφάσισε δηλαδή να μη συνταχθεί στην περιοχή του μεγάλου ναι, της σοβαρότητας και της υπευθυνότητας απέναντι στις πρωτόγνωρες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Το παρών του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει μια βαρύγδουπη απουσία, μια υπεροπτική επιλογή να λείπει από όλα τα σπουδαία και σοβαρά που μας απασχολούν όλους. Δεν είναι παρών, είναι εκκωφαντικά απών.
Πού επιλέγει να μπαίνει μπροστά η Αξιωματική Αντιπολίτευση; Επιλέγει να μπαίνει μπροστά σε καλέσματα που αφορούν συγκεντρώσεις-διαδηλώσεις: σήμερα είναι το ζήτημα της αστυνομικής βίας, πριν λίγες μέρες ήταν η πολιτική κάλυψη του αιτήματος ενός καταδικασμένου δολοφόνου, αύριο κάτι άλλο. Άλλωστε, ο ίδιος ο κ. Τσίπρας είχε δηλώσει ότι αναλαμβάνει το ρίσκο-άρα, και την ευθύνη; Την ίδια στιγμή, από το βήμα της Βουλής και δια μέσω των πολιτικών στελεχών του, εξαπολύει μύδρους εναντίον της Κυβέρνησης για τον αριθμό των ΜΕΘ που δεν φτάνουν και για τον αριθμό των θυμάτων της πανδημίας. Εν τω μεταξύ, είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι οι διαδηλώσεις αποτελούν εστίες υπερμετάδοσης.
Γιατί κάνω αυτές τις αναφορές; Για να επισημάνω την αντίθεση και την υποκρισία. Πριν λίγες μέρες δημοσιεύθηκαν οι προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, με τις οποίες προσπαθεί να μας πείσει για το «νέο κοινωνικό συμβόλαιο», για εθνικές επιταγές και κορυφαίες προγραμματικές δεσμεύσεις, για μια στροφή προς την κεντροαριστερά, για νέο σύστημα Υγείας, για την οικονομική αναδιάταξη. Με όλες τις απαραίτητες σάλτσες περί νεοφιλελευθερισμού βεβαίως.
Και σήμερα, μόλις κάποιες μέρες μετά, με 2500 κρούσματα, με πολλούς θανάτους και με την ελληνική κοινωνία να έχει χάσει τον ύπνο της, ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί σε διαδηλώσεις, ενώ συστηματικά είτε απέχει από τα σπουδαία, είτε τα καταψηφίζει. Σαν ανέκδοτο ακούγονται οι προγραμματικές θέσεις. Μόνο που κανείς δε γελά.
* δημοσιεύτηκε στην σημερινή έκδοση της εφημερίδας Political
