· Σήμερα, αφιερώματα για τις γυναίκες,

· Σήμερα, διακηρύξεις και διαδηλώσεις για τα δικαιώματα των γυναικών,

· Σήμερα, απονομές, τιμές και βραβεύσεις για την προσφορά και τους αγώνες των γυναικών για ισότητα και δικαιοσύνη,

· Σήμερα δηλώσεις, εκδηλώσεις, εξαγγελίες και σχέδια για τις αδικημένες, κατατρεγμένες, τρομοκρατημένες και δυστυχισμένες γυναίκες.  

Αύριο, όμως, τι θα υφίσταται και τι θα υπάρχει απ΄όλα αυτά;

Θα υπάρχει και θα οργανωθεί, άραγε, και σε ποιο βαθμό ένα νέο ξεκίνημα; θα ξεπηδήσει μια νέα αρχή; θ΄ακολουθήσουν δημόσιες, συλλογικές, οργανωμένες ενέργειες; θα στηριχθούν πρωτοβουλίες και δράσεις  ώστε η κοινωνία ν΄αναγνωρίσει  και να δώσει επιτέλους στις γυναίκες αυτό που δικαιωματικά κι αντικειμενικά αξίζουν και προσφέρουν σ΄έναν πολιτισμένο, ανθρώπινο και σύγχρονο κόσμο;

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι οι γυναίκες, και μάλιστα οι Ελληνίδες, πάλεψαν κι αγωνίστηκαν επίμονα και σθεναρά για ν΄αλλάξει η νοοτροπία και η συμπεριφορά ενός κόσμου που για αιώνες τις είχε στο περιθώριο, στη δουλικότητα και στην υποτίμηση, χωρίς δικαιώματα κι αξιοπρέπεια, μ΄έλάχιστες εξαιρέσεις. Δυστυχώς, αυτή η κατάσταση συνεχίζει να υφίσταται σε πολλά κράτη και περιοχές του πλανήτη μας.

Παρά τις αντιξοότητες, τις δυσμένειες, τις ισοπεδωτικές αντιλήψεις και τις μοιρολατρίες οι γυναίκες με τους αγώνες τους πρόσφεραν σημαντικά ώστε η κοινωνία κι ο κόσμος να γίνει καλύτερος, δικαιότερος, πιο σπλαχνικός, πιο όμορφος, πιο γλυκός και χαρούμενος.

Οι γυναίκες διεκδίκησαν θέσεις και ρόλους σ΄όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας, αναλογιζόμενες και λαμβάνοντας υπόψη τα βιολογικά τους χαρακτηριστικά, όχι για να εκτοπίσουν το άλλο φύλο, αλλά για να βελτιώσουν και να καλύψουν τις συλλογικές ανάγκες που ωρίμαζαν κι απαιτούσε η κοινωνία, αλλά και για να δικαιωθούν όσα δικαιούνται και για να σταθούν στην κοινωνία ως ισότιμα μέλη της με γνώμονα την προσφορά και την αξία της.

Ας υπογραμμιστεί παρενθετικά το εξής: Με αφορμή, βεβαίως, το γεγονός ότι σε δύο εβδομάδες θα τιμήσουμε την επέτειο της 25 Μαρτίου 1821 και καθώς φέτος γιορτάζουμε τα διακόσια χρόνια από την Εθνική Παλιγγενεσία δεν πρέπει να ξεχνάμε αλλά να υπενθυμίσουμε και ν ΄αναδείξουμε τη μεγάλη συμβολή των Ελληνίδων Γυναικών στην επανάσταση και στην απελευθέρωση του 1821 από τον τουρκικό ζυγό.

Η Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών δεν πρέπει να περάσει και να ξεχαστεί ενδεχομένως χωρίς ν΄αναδείξει στο μέγιστο σημείο και βαθμό τα ζητήματα και το μέγεθος των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες. Και κυρίως θα πρέπει να επιταχύνει την ολοκλήρωση πράξεων κι έργων που θα λύσουν ανοιχτά και υπάρχοντα θέματα και βεβαίως θα προετοιμάσουν και θα θωρακίσουν την κοινωνία ώστε ν΄αποτρέψει την εμφάνιση νέων φαινομένων σε βάρος των γυναικών.

Οι δύο απανωτές και συνεχιζόμενες κρίσεις που έπληξαν τον τόπο και τη χώρα μας κι εξακολουθούν να μας ταλαιπωρούν ανέδειξαν, δυστυχώς, χωρίς αμφιβολία κι αμφισβήτηση ότι μεταξύ αυτών που δοκιμάστηκαν κι επλήγησαν περισσότερο ήταν οι γυναίκες, είτε στο εργασιακό επίπεδο (ανεργία, απολύσεις, αδήλωτη εργασία, εκβιασμοί κ.α.) είτε ως θύματα της εσωτερικής, ενδοοικογενειακής βίας που έλαβε μεγάλη διάσταση κι έκταση ιδίως κατά τη διάρκεια της πανδημικής κρίσης στο διάστημα του περιορισμού και της απαγόρευσης των εξόδων και των μετακινήσεων και της επιβολής της καραντίνας.

Μαζί με τα δύο αυτά τραγικά γεγονότα, δηλαδή την οικονομική και πανδημική κρίση, θα πρέπει οπωσδήποτε να σταθούμε και στην πριν από λίγο καιρό καταγγελία της σεξουαλικής κακοποίησης της γνωστής αθλήτριας. Η γυναίκα αυτή βρήκε το κουράγιο και τη δύναμη, έστω και μετά από χρόνια, για να σπάσει τη σιωπή της και να καταγγείλει το γεγονός με αποτέλεσμα να βρουν το θάρρος κι άλλες γυναίκες, κι όχι μόνο γυναίκες, να προχωρήσουν σε καταγγελίες για παρενοχλήσεις και βιαιοπραγίες που υφίσταντο και υφίστανται γυναίκες , όχι μόνον στον εργασιακό χώρο αλλά γενικότερα και μάλιστα ως ένα καθημερινό φαινόμενο, ως μια συνηθισμένη πρακτική που πολλοί γνώριζαν κι έβλεπαν και για διάφορους λόγους σιωπούσαν, παράβλεπαν και δεν αντιδρούσαν.

Πιστεύω ότι η επικαιρότητα των ημερών αλλά και η σημασία τους για τη ζωή όχι μόνον των γυναικών αλλά και κάθε κατατρεγμένου ανθρώπου μας «επιβάλλουν» και μας υποχρεώνουν να εκφράσουμε την αλληλεγγύη και τη στήριξή μας σ΄όλα αυτά τα θύματα των βιαιοπραγιών. Αλλά, ταυτόχρονα, και να τις ενθαρρύνουμε και να τις επαινέσουμε που βρήκαν το κουράγιο και τη δύναμη να βγουν μπροστά, έστω και με καθυστέρηση, για να μιλήσουν και να καταγγείλουν τους θύτες τους, έστω κι αν βρίσκονται σε φοβερά δύσκολη και ίσως μειονεκτική θέση για να αποδείξουν όσα έχουν υποστεί μπροστά στον κίνδυνο του στιγματισμού και της διαπόμπευσης. Αξίζει, φυσικά, με την ευκαιρία να εξάρουμε τη συμβολή των σωματείων και των οργανώσεων στους αγώνες των γυναικών.

Απέναντι σ΄όλα αυτά η πολιτεία και η κοινωνία οφείλουν και πρέπει να δράσουν αστραπιαία αντιμετωπίζοντας με μέτρα πρόληψης και καταστολής φαινόμενα και πρακτικές, συμπεριφορές κι αντιλήψεις που υποθάλπουν, συντηρούν και διαιωνίζουν την αδικία και την εκμετάλλευση σε βάρος των γυναικών και μάλιστα από τη μικρή τους ηλικία, που «επιτρέπουν» κι ανέχονται την ανισότητα, τις διακρίσεις, τον ρατσισμό και κάθε απάνθρωπη πράξη.

Ολοκληρώνοντας θέλω να τονίσω και ότι χωρίς καθυστερήσεις κι αναβολές ως πολιτεία, ως κοινωνία,  θα πρέπει να δράσουμε συνολικά και συλλογικά για την εξάλειψη της βίας και των ανισοτήτων σε βάρος των γυναικών, τόσο στο επίπεδο της πρόληψης και της αποτροπής όσο και στο επίπεδο της καταστολής και της παραδειγματικής τιμωρίας και του σωφρονισμού. Να στηρίξουμε, να επεκτείνουμε, ν΄αναβαθμίσουμε και ν΄αυξήσουμε, όπου χρειάζεται και χρειάζεται, τις δομές στήριξης  όλων των γυναικών –θυμάτων αλλά και κατ΄επέκταση όλων των κατατρεγμένων και δυστυχισμένων ανθρώπων. Να ενθαρρύνουμε την καταγγελία τέτοιων γεγονότων ενώπιον της δικαιοσύνης.

Τα θύματα δεν ζητούν εκδίκηση, ζητούν την απονομή της δικαιοσύνης και την αποτροπή της επανεμφάνισης τέτοιων φαινομένων.

Με τις ευχές μας σ΄όλες τις γυναίκες για χρόνια καλά και πολλά και για καλά κι επιτυχημένα αποτελέσματα στους αγώνες τους, ας συμφωνήσουμε κι ας διατρανώσουμε τα εξής:

Καμία ανοχή, λοιπόν, στη βία, στην αναξιοπρέπεια και στην απανθρωπιά.

Κανένας, λοιπόν, περιορισμός στη στήριξη και στη φροντίδα των θυμάτων.

Συνεχής κι αμείωτος αγώνας για ισότητα, δικαιοσύνη κι αλληλεγγύη σ΄ όλους τους χώρους, σ΄όλους τους τομείς, παντού και πάντα!

Η Δήμαρχος Σκύδρας

Κατερίνα Ιγνατιάδου