Ο Αντώνης Στεφανόπουλος μιλάει για τις σκηνογραφίες του, για τις απαιτήσεις της δουλειάς του, τη σπουδή και το πάθος στην τέχνη, μιλάει για την άνθιση  των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. που ξεκίνησαν με  βασική αρχή την αποκέντρωση και την περιφερειακή τους δράση δίνοντας την ευκαιρία  και στα πιο απομακρυσμένα χωριά να δουν θέατρο και πώς άρχισε να χάνεται αυτό κάποια στιγμή, όταν οι παραγωγές γινόταν με στόχο και  προορισμό κυρίως το Ηρώδειο και το Λυκαβηττό. Μιλάει για τις συνεργασίες του με σημαντικούς σκηνογράφους και μεγάλους δασκάλους του θεάτρου, περιγράφει με χιούμορ ιστορίες για...  αφίσες και εύθυμες στιγμές κατά την προετοιμασία των παραστάσεων, αναφέρεται στην ομάδα δράσης των καλύτερων τεχνικών, που δούλευαν στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. και το κενό διαδοχής μετά την συνταξιοδότησή τους, μιλάει για το δικό του αύριο με επίκεντρο τον εγγονό του και κλείνει σβήνοντας τα φώτα της ράμπας, αφού εξηγεί τι σήμαιναν αυτά τα φώτα, πριν χρόνια, στο θέατρο.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Συνεντεύξεις – Δημοσιογραφική Επιμέλεια: Σοφία Γκαγκούση

Μουσική:Μάνος  Μυλωνάκης

Ηχοληψία – μοντάζ:Αλέξανδρος Καροτσέρης

Φωτογραφίες:Τάσος Θώμογλου

 Οργάνωση Παραγωγής – Προβολή : Κατερίνα Γρηγοριάδου

Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Γιάννης  Παρασκευόπουλος