Ο στόχος του παιχνιδιού, που έχει μεγαλώσει γενιές, είναι πολύ απλός, αλλά εθιστικός: να καταπιεί το βουλιμικό Pac-Man όλες τις μικρές τελίτσες σα χαπάκια στους διαδρόμους του λαβυρίνθου, όπως και τα φρούτα που εμφανίζονται σε διάφορες στιγμές και να μαζέψει όσο περισσότερους πόντους μπορεί, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να ξεφύγει από τα φαντάσματα, τα οποία γίνονται όλο και πιο γρήγορα όσο ανεβαίνει τα επίπεδα.
Η μεγαλύτερη χαρά των παικτών να όταν είναι σε θέση να καταδιώξουν και να "φάνε" τα φαντάσματα όταν εμφανίζονται όλα στη σειρά για λίγα δευτερόλεπτα, μόλις ο Pac-Man καταπιεί ένα από τα μαγικά "χάπια" που βρίσκονται στις εσοχές του λαβύρινθου.
Το παιχνίδι αρχικά ονομαζόταν "Puck-Man", από ένα λογοπαίγνιο με τον όρο "paku", που στα ιαπωνικά σημαίνει "καταπίνω".
Όμως το παιχνίδι μετονομάσθηκε σε Pac-Man όταν άρχισε να κυκλοφορεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπό το φόβο ότι οι παίκτες θα διασκέδαζαν και με το όνομα του παιχνιδιού, αντικαθιστώντας το αρχικό "P" με το "F" ...
Ο δημιουργός του παιχνιδιού, Τόρου Ιουατάνι, εμπνεύσθηκε το σχήμα του Pac-Man όταν έπιασε για να φάει μία μικρή φέτα πίτσας και συνειδητοποίησε ότι το υπόλοιπο έμοιαζε με ένα κεφάλι με ανοιχτό στόμα.
Αρχικά το Pac-Man ήταν ένα παιχνίδι που προοριζόταν για γυναίκες και ζευγάρια- ένα τελείως διαφορετικό κοινό από εκείνο, συνήθως αρσενικού γένους, που αρεσκόταν να πυροβολεί εξωγήινους σε παιχνίδια όπως το Space Invaders, το οποίο εκανε θραύση στην Ιαπωνία και σε όλον τον κόσμο εκείνη την εποχή, δήλωσε ο ίδιος ο Ιουατάνι σε συνέντευξη στο περιοδικό Wired που δημοσιεύθηκε το 2010.
Το πρώτο μηχάνημα του παιχνιδιού αυτού είχε εγκατασταθεί σε έναν κινηματογράφο στη μοντέρνα συνοικία Σιμπούγια του Τόκιο, αντί για μία αίθουσα ηλεκτρονικών παιχνιδιών με τα άλλα βίαια παιχνίδια. Και η επιτυχία ήταν άμεση, σύμφωνα με τον ίδιον.
