Οι μηχανολόγοι μηχανικοί του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», σύμφωνα με το BBC, κατάφεραν να ξεπεράσουν ακόμα και τα φύλλα λωτού, που θεωρείται το πιο στεγνό φυτό στη φύση. Το μυστικό για να παραμένει κάτι -ζωντανό ή άψυχο- στεγνό, είναι να μένει σε όσο γίνεται μικρότερη επαφή με το νερό, δηλαδή με κάποιο τρόπο να απωθεί τις σταγόνες από πάνω του, όπως μετέδωσε το Αθηναϊκό Πρακτορείο.
Το «τρικ» των αμερικανών ερευνητών ήταν να δημιουργήσουν επιφάνειες με διαφορετική υφή, χάρη σε μικρά «σαμαράκια» (ύψους 0,1 χιλιοστών του μέτρου) πάνω σε μια επιφάνεια πυριτίου, γεγονός που επέτρεψε στο νερό να γλυστράει και να απωθείται με ρυθμό κατά 40% ταχύτερο σε σχέση με ένα φύλλο λωτού. Τέτοιες ραβδώσεις σαν «σαμαράκια» υπάρχουν στη φύση στα φτερά ορισμένων πεταλούδων και στα φύλλα του νεροκάρδαμου, από όπου και εμπνεύστηκαν οι ερευνητές.
«Εδώ και χρόνια η βιομηχανία αντιγράφει το λωτό. Θα έπρεπε μάλλον να προτιμήσουν να αντιγράψουν τις πεταλούδες και τα νεροκάρδαμα», είπε ο επικεφαλής της έρευνας. Εφαρμόζοντας αυτή την τεχνική σε διάφορα υλικά (μέταλλα, κεραμικά, υφάσματα κ.α.), οι επιστήμονες ελπίζουν να δημιουργήσουν μια νέα γενιά αδιάβροχων προϊόντων, από τέντες μέχρι ανεμογεννήτριες.
Ιδιαίτερες προοπτικές δημιουργεί η νέα νανοτεχνολογία στη βιομηχανία υφασμάτων, η οποία συνεχώς αναζητά ρούχα που να μπορούν να μένουν στεγνά όσο γίνεται πιο γρήγορα. Για παράδειγμα, όσο πιο γρήγορα γλιστράνε οι σταγόνες της βροχής από ένα άνορακ, τόσο αυτό στεγνώνει ταχύτερα.
Όπως είπε ο επικεφαλής καθηγητής - ερευνητής του ΜΙΤ, «τα περισσότερα σούπερ - υδρόφοβα υλικά είναι εύθραυστα πολυμερή, που δεν αντέχουν στη διάβρωση και στις υψηλές θερμοκρασίες. Όμως με τη νέα μας μέθοδο, μπορούν να χρησιμοποιηθούν ισχυρότερα υλικά, όπως μέταλλα και κεραμικά, που κανονικά είναι υδρόφιλα». Τα πρόσθετα «σαμαράκια» πάνω στα υλικά αυτά μπορούν να δημιουργηθούν με τα συνήθη βιομηχανικά εργαλεία επεξεργασίας, συνεπώς η όλη διαδικασία μπορεί να εφαρμοστεί σε βιομηχανικό επίπεδο.
Οι ερευνητές αισιοδοξούν ότι μπορούν μελλοντικά να αυξήσουν ακόμη περισσότερο τον βαθμό «υδροφοβικότητας» των υλικών τους, π.χ. κάνοντας όχι παράλληλα, αλλά διασταυρούμενα «σαμαράκια». Επίσης, αναζητούν πάντα άλλα παραδείγματα μίμησης στον φυσικό κόσμο.