Αναμφισβήτητα το βάδισμα συνιστάται για δυόμισι ώρες συνολικά την εβδομάδα γιατί ελαττώνει την πιθανότητα για καρδιοαγγειοπάθειες και ορισμένες μορφές καρκίνου.
Ομως τι συμβαίνει με το τζόγκινγκ; Υπό ποιες προϋποθέσεις ωφελεί και υπό ποιες βλάπτει; Δεν έχει επαρκώς διευκρινιστεί. Με μια ενδιαφέρουσα μελέτη από τη Δανία οι ερευνητές προσπάθησαν να ποσοτικοποιήσουν την ωφέλεια από την άσκηση μελετώντας άτομα που έκαναν τζόγκινγκ.
Η μελέτη αυτή είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας στο επίσημο περιοδικό «JACC» του Αμερικανικού Κολεγίου Καρδιολογίας.
Οι ερευνητές μελέτησαν την επιβίωση 1.000 ατόμων που έκαναν τζόγκινγκ για 12 χρόνια. Αυτό που παρατήρησαν ήταν ότι η ομάδα που έκανε τζόγκινγκ για δυόμισι συνολικά ώρες την εβδομάδα με ταχύτητα 8 χιλιόμετρα την ώρα είχε λιγότερους θανάτους συγκριτικά με την ομάδα που έκανε περισσότερο τζόγκινγκ και με μεγαλύτερη ταχύτητα, η οποία ισοδυναμούσε με τρέξιμο.
Εκείνο επίσης που οι ερευνητές παρατήρησαν, και μάλιστα υπήρξε ιδιαιτέρως εντυπωσιακό, ήταν ότι η θνητότητα των ατόμων της τελευταίας ομάδας ήταν ανάλογη με εκείνων που δεν έκαναν άσκηση.
Η αλήθεια είναι ότι η έντονη άσκηση και ιδιαίτερα ο πρωταθλητισμός δεν καθιστά τους αθλούμενους άτρωτους. Αντίθετα, η έντονη άσκηση αποδεικνύεται ότι μακροχρόνια κουράζει και γερνά την καρδιά και τα αγγεία. Επιστημονικά αυτό εκφράζεται με τον όρο «αρνητική αναδιαμόρφωση του καρδιοαγγειακού συστήματος».
Ετσι οι πρωταθλητές και γενικά οι έντονα αθλούμενοι δεν προστατεύονται εξίσου με τον απλά ασκούμενο, αλλά βρίσκονται μάλλον σε μειονεκτική θέση.
Συμπερασματικά, η συγκεκριμένη μελέτη ποσοτικοποιεί την ωφέλεια από την άσκηση καταδεικνύοντας ότι η υπερβολική άσκηση είναι ισοδύναμη με τη μη άσκηση που, σύμφωνα με το Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, θεωρείται υπεύθυνη για περίπου 2,5 εκατομμύρια θανάτους τον χρόνο. Παν μέτρον άριστον, λοιπόν, και στην περίπτωση της άσκησης.
