Όπως έδειξε, τα παγωμένα υγρά αμβλύνουν τις γλυκές γεύσεις των τροφίμων, με συνέπεια να πρέπει κανείς να καταναλώνει γλυκίσματα και ροφήματα (λ.χ. καφέ) με ολοένα μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε ζάχαρη για να ικανοποιεί τη λαχτάρα του για κάτι γλυκό.
Αυτό, όμως, ανοίγει το δρόμο στην παχυσαρκία, που με τη σειρά της αποτελεί καλά τεκμηριωμένο παράγοντα κινδύνου για τύπου 2 διαβήτη.
Τη μελέτη πραγματοποίησε ομάδα επιστημόνων από το Τμήμα Επιστήμης Τροφίμων του Πανεπιστημίου του Άρκανσας, στις ΗΠΑ, και την Εθνική Σχολή Γεωργικών Επιστημών της Γαλλίας.
Όπως γράφουν στην επιθεώρηση «Food Quality and Preference», θέλησαν να διαπιστώσουν εάν η θερμοκρασία των υγρών που πίνει κανείς μπορεί να επηρεάσουν την αίσθηση και την αποδοχή των τροφίμων που θα καταναλώσει στη συνέχεια.
Έτσι, ζήτησαν από ομάδα εθελοντών να ξεπλύνουν το στόμα τους επί πέντε δευτερόλεπτα με νερό θερμοκρασίας 4, 20 και 50 βαθμών Κελσίου και στη συνέχεια να δοκιμάσουν δύο διαφορετικά τρόφιμα: μαύρη σοκολάτα και τυρί τσένταρ.
Μετά από κάθε δοκιμή, οι εθελοντές έπρεπε να βαθμολογούν τη γεύση, την υφή και τη νοστιμιά κάθε τροφίμου.
Αποτέλεσμα: όταν είχαν ξεπλύνει το στόμα τους με το παγωμένο νερό (θερμοκρασία 4 βαθμοί Κελσίου) η μαύρη σοκολάτα τους φάνηκε πιο πικρή, πιο άνοστη και λιγότερο κρεμώδης απ’ ό,τι όταν το νερό ήταν χλιαρό (20 βαθμοί Κελσίου) ή ζεστό (50 βαθμοί Κελσίου).
Ωστόσο, η γεύση του τσένταρ δεν φάνηκε να αλλάζει αναλόγως με τη θερμοκρασία των ροφημάτων.
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι τα κρύα ροφήματα δρουν, ελαττώνοντας την ευαισθησία των υποδοχέων των γλυκών γεύσεων (λέγονται γευστικοί κάλυκες) στη γλώσσα.
Αυτό, όμως, δεν είναι διόλου ασήμαντο, προσθέτουν.
«Η συχνή κατανάλωση παγωμένου νερού ή αναψυκτικών μπορεί να ελαττώνει την ευαισθησία στα γλυκά ερεθίσματα, με συνέπεια να χρειάζεται κανείς γλυκίσματα και ροφήματα με ολοένα μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε ζάχαρη, για να ικανοποιηθεί η ανάγκη του για κάτι γλυκό», τονίζουν.