Και αυτό το στηρίζω σε δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι και πέρσι το πρωτάθλημα της FootballLeague ήταν πιο ανταγωνιστικό από αυτό της Superleague2. Και το λέω μετά βεβαιότητος γιατί παρακολούθησα σχεδόν όλα τα παιχνίδια της Βέροιας, και εντός και εκτός. Επιπρόσθετα στην κατηγορία αυτή ένα μεγάλο ποσοστό παικτών ανήκουν σ΄ αυτούς που θέλουν να διακριθούν και για τον λόγο αυτό τα «δίνουν όλα» για να «φανούν» περισσότερο και να κάνουν το παραπάνω βήμα.
Ο δεύτερος λόγος είναι αυτός που νοιώθει ο καθένας ξεχωριστά. Άλλο ενδιαφέρον έχει να βλέπεις Απόλλων Λάρισας με τον Καραϊσκάκη και άλλο να βλέπεις τη Βέροια με οποιοδήποτε αντίπαλο της κατηγορίας, όπου διαμετρήματος και να είναι. Παίζει η ομάδα σου και τον κάθε αγώνα της τον «ζεις» πραγματικά. Πολύ δε περισσότερο όταν έχεις πρωταγωνιστικούς στόχους και αν όλα πάνε καλά θα …πετάς από νίκη σε νίκη ή θετικό αποτέλεσμα για τους πιο συγκρατημένους φιλάθλους.
Πείσθηκα ότι θα δούμε μπαλίτσα γιατί την γλιτώσαμε αυτήν την φορά από το Lockdown του Μαρτίου. Αφού δεν διακόπηκαν οι προπονήσεις των ομάδων που ανήκουν στο …βαθύ κόκκινο, σημαίνει πως η απόφαση είναι οριστική και αμετάκλητη. Θα ξεκινήσει το πρωτάθλημα της FootballLeague και με κάποιες εμβόλιμες αγωνιστικές θα ολοκληρωθεί μέχρι τέλος Ιουνίου.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ που λέει η σοφή παροιμία…
Στο κάτω κάτω οι καιρικές συνθήκες θα είναι ευνοϊκότερες και μόλις ανοίξουν και οι καφετέριες, τότε ένας τηλεοπτικός αγώνας συνδυάζεται αρμονικά με ένα καφεδάκι ή ότι άλλο τραβάει η όρεξή σας.
Άσε που αν πάνε όλα όπως τα επιθυμούμε και μας τα λένε οι επιστήμονες, ενδέχεται το τελευταίο δίμηνο να έχουμε και φιλάθλους στα γήπεδα (φορώντας την μάσκα βέβαια).
Πάντως το ενδιαφέρον της «βασίλισσας» πρέπει να είναι στραμμένο στην κατάκτηση της πρώτης θέσης στον όμιλο του βορρά. Δεν είναι μόνο το γόητρο… Είναι και η έλλειψη εμπιστοσύνης που υπάρχει προς το πρόσωπο του Αυγενάκη και δεν φταίει ο κόσμος γι αυτό. Εξήγγελλε αναδιάρθρωση που θα έπρεπε να είχε γίνει από το περασμένο καλοκαίρι, το νομοσχέδιο για τον νέο αθλητικό νόμο που προβλέπει αναδιάρθρωση των πρωταθλημάτων, γενικώς, να τέθηκε σε διαβούλευση και να ολοκληρώθηκε, αλλά είναι σίγουρο ότι θα εφαρμοστεί από την επόμενη αγωνιστική περίοδο ή από την μεθεπόμενη. Και κρατάω αυτήν την επιφύλαξη γιατί πολλά είδαν τα μάτια μας και άκουσαν τα αυτιά μας….
Το άλλο πάλι που το βάζεις. Η Ελλάδα είναι χωρισμένη σε κόκκινο και βαθύ κόκκινο, ανάλογα δηλαδή με το επιδημιολογικό φορτίο.
Και μετά άδικα κάποιοι συνδέουν την Κυβέρνηση με τον …Ολυμπιακό; Χάθηκαν τα άλλα χρώματα; Τι …επιδημία είναι αυτή με το κόκκινο!!!
Το Σάββατο προσωπικά έχασα έναν καλό φίλο και μαζί μου το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ένας σπουδαίος παράγοντας, ένας κυριολεκτικά ποδοσφαιράνθρωπος, ο Σπύρος Σιούγγαρης, αποδήμησε νικημένος από την ευαίσθητη καρδιά του η οποία επιβαρύνθηκε και από την μακροχρόνια και ύπουλη πάθηση του σακχαρώδη διαβήτη που είχε.
Ο Σπύρος την δεκαετία του ΄90 «γέμισε» την Ελλάδα με παικταράδες που τους ανακάλυψε στα …αλώνια και τους οδήγησε στα …σαλόνια. Όχημα ήταν η ομάδα της Νάουσας η οποία για τα χρόνια εκείνα έπαιξε εξαιρετικό ποδόσφαιρο, άσχετα αν η παρουσία της στη «μεγάλη» κατηγορία ήταν μόνο για έναν χρόνο.
Όσοι την έβλεπαν, την χειροκροτούσαν κι ας έφευγε ηττημένη από τον αγωνιστικό χώρο, γιατί της έλειπε η εμπειρία. Κάτι που για τον Σπύρο ήταν αδιάφορο. Τον ενδιέφερε μόνο να παίξουν αυτά τα νεαρά ταλέντα και να προκόψουν στην συνέχεια. Κάτι που τον δικαίωσε…
Καθόμασταν πολλές φορές, όταν συναντιόμασταν στη Νάουσα, κάτω από ένα δένδρο στο πάρκο της πόλης και μιλούσαμε μόνο για ποδόσφαιρο. Και πραγματικά κοντά του έμαθα πολλά, αλλά και γω προσπαθούσα να αντλήσω όσο το δυνατόν περισσότερα από τις κρυφές του σκέψεις .
Θα σας αναφέρω δύο παραδείγματα για το πώς δίδασκε (χωρίς εισαγωγικά) τα αμούστακα παιδιά που έφερνε στην ομάδα της Νάουσας. Βασικό χαρακτηριστικό ήταν η πειθαρχία και η αξιοπρεπής συμπεριφορά που πρέπει να έχουν στην καθημερινότητά τους. Γιατί πίστευε ότι ότι είσαι στην καθημερινότητα, είσαι και μέσα στον αγωνιστικό χώρο, πολύ δε περισσότερο όταν έχεις να κάνεις με μια κοινόβια συμπεριφορά.
Μία μέρα, λοιπόν, ήμασταν στα γραφεία της ομάδας και μου λέει: Πριν πάμε βόλτα, περίμενε να δεις και τον «δικό» σου. Εννοούσε τον συγχωριανό μου, τον Κώστα Παυλόπουλο, ο οποίος θα περνούσε από τα γραφεία για να πάρει κάποια χρήματα.
Εμφανίζεται ο Παυλόπουλος, λοιπόν, στα γραφεία, φορώντας πουκάμισο και βερμούδα «χαβανέζικα», που ήταν της μοδός τότε, και σαγιονάρες. Μόλις τον είδε ο Σπύρος τον είπε πως «πήγαινε σπίτι σου να ντυθείς κατάλληλα και ξαναέλα γιατί εδώ που ήρθες και για τον λόγο που ήρθες ήταν καθαρά επαγγελματικός. Σε άλλη επαγγελματική δουλειά με τέτοια αμφίεση θα πήγαινες;». Το κατανόησε ο Κωστάκης, πήγε σπίτι του, άλλαξε ρούχα, επέστρεψε στα γραφεία της ομάδας και ολοκλήρωσε χωρίς πρόβλημα την δουλειά που είχε.
Μετά από εκεί ο Σπύρος Σιούγγαρης με παρότρυνε να επισκεφθούμε δύο, τρία σπίτια που νοίκιαζαν και διέμεναν οι νεαροί παίκτες της Νάουσας. Απ΄ όλα τα σπίτια είχε κλειδιά.
«Τώρα όλοι τους είναι στην προπόνηση. Θα δεις ότι τα σπίτια τους θα είναι όλα τακτοποιημένα, τα κρεβάτια τους στρωμένα και καθαρά». Επισκεφθήκαμε, λοιπόν, δύο σπίτια που έμεναν νεαροί παίκτες (δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω τα ονόματα των παικτών) και πράγματι όλα ήταν στην …τρίχα. Τα κρεβάτια ήταν κυριολεκτικά …αεροδρόμια, που λέγαμε και στον στρατό.
Αυτά έδειχναν πως πέρα από το πόσο καλά κλωτσούσαν το τόπι, από την εξωαγωνιστική «εκπαίδευση» του Σπύρου σμιλεύονταν και χαρακτήρες. Γι αυτό όλα αυτά τα παιδιά έπαιξαν μπάλα και το καθένα έγραψες την δική του μεγάλη ιστορία.
Σπύρο σε ευχαριστούμε για όσα πρόσφερες και δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, γιατί άφησε σπουδαία παρακαταθήκη στο ποδόσφαιρο της Νάουσας, της Ημαθίας, της πατρίδας μας που τόσο αγαπούσες…
Το «Κοκτέιλ» δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Κερκίδα» της Δευτέρας
