Και για να το κλείσω αυτό το θέμα για να ασχοληθώ με τα του αθλητισμού, σας παραθέτω μια δήλωση που έκανε ο παράγοντας του Φιλίππου Βέροιας Γιώργος Τάκης, μετά από την περιπέτεια που είχε με τον Covid-19:
«2020: αποχαιρετώντας σε θα ήθελα να σ' ευχαριστήσω για όλα όσα μου έμαθες. Μπορεί να προσπάθησες να μου στερήσεις πολλά, όμως στην πραγματικότητα μέσα από αυτή την συνεχόμενη επίπονη σωματική και ψυχική δοκιμασία έμαθα περισσότερα... έμαθα ποια είναι σημαντικά... έμαθα ποια είναι αληθινά... έμαθα τι σημαίνει να είσαι ΖΩΝΤΑΝΟΣ.
Τελικά κέρδισα πάρα πολλά!!!
2021: Εύχομαι όλα όσα έμαθα να τα αξιολογήσω σοφά, να τα αξιοποιήσω σωστά και να γίνω απλά ένας καλύτερος άνθρωπος...
Σε όλους εύχομαι υγεία και αισιοδοξία!
Τα υπόλοιπα είναι τύχη και επιλογές».
Θα αγγίξω ένα πολύ ευαίσθητο κομμάτι της πρόσφατης επικαιρότητας για την κοινωνία της Βέροιας. Και θα το κάνω γιατί πιστεύω ότι η συντριπτική πλειοψηφία το συζητάει χαμηλοφώνως, αλλά για λόγους ψυχικής ανασταλτικότητας δεν το εκφράζει ανοιχτά.
Τον Δημήτρη Γκίμα που απεβίωσε ξαφνικά πριν λίγους μήνες, τον εκτιμούσα και σαν άτομο και σαν άνθρωπο που συνέβαλε στην διατήρηση και ανάπτυξη του μπάσκετ στη Βέροια. Πράγματι αγωνίστηκε με πάθος για το μπάσκετ του Φιλίππου, τόσο ως παίκτης, όσο και ως προπονητής (ενίοτε και ως παράγοντας).
Ωστόσο και με όλο τον σεβασμό στη μνήμη του, θεωρώ ότι η απόφαση του ΚΑΠΑ Δήμου Βέροιας να δοθεί το όνομά του στην σάλα του κλειστού γυμναστηρίου «Δημήτριος Βικέλας», είναι βιαστική.
Αντίθετα επιβεβλημένη θεωρώ μια απόφαση για την διοργάνωση ενός τουρνουά μπάσκετ στη μνήμη του Δημήτρη Γκίμα, το οποίο θα γίνεται κάθε χρόνο, με την στήριξη του Δήμου Βέροιας.
Η απόφαση ονοματοδοσίας της σάλας τους ΕΑΚ είναι δεσμευτική σε χώρους που είναι ελάχιστοι στην πόλη. Πέραν αυτού υπάρχουν και πολλοί άλλοι οι οποίοι δόξασαν, κυριολεκτικά, το όνομα της Βέροιας και πρόσφεραν τεράστιο έργο σε διάφορα αθλήματα οι ποίοι θα μπορούσαν (μετά θάνατον) να τιμηθούν με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν αθλητές που σήμερα βρίσκονται εν ζωή και εύχομαι να μακροημερεύσουν, που πήραν μέρος σε ολυμπιάδες, μουντιάλ, ανέδειξαν παίκτες σε εθνικές ομάδες, κατέκτησαν μετάλλια σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ανέδειξαν τη Βέροια ως «μητρόπολη» του ελληνικού χάντμπολ. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι ανάμεσά μας, αλλά άφησαν την δική τους ιστορία, καταγράφοντας την αθλητική ιστορία της Βέροιας, συνέδραμαν στη επιβίωση συλλόγων και τμημάτων καταστρεφόμενοι οικονομικά οι ίδιοι και πολλά άλλα παραδείγματα.
Υπήρξαν και υπάρχουν δηλαδή, συμπολίτες που πρόσφεραν αν όχι περισσότερα, το ίδιο με αυτά που πρόσφερε ο αείμνηστος Δημήτρης Γκίμας στον αθλητισμό της πόλης.
Με την ίδια λογική που πήρε την απόφαση αυτή η διοίκηση του ΚΑΠΑ Δήμου Βέροιας, θα πρέπει να πάρει και για πολλούς άλλους συμπολίτες για την προσφορά τους στον αθλητισμό. Που θα τους «χωρέσει» όμως;
Γι αυτό λέω ότι αποτελεί μια βιαστική απόφαση. Όχι πως δεν αξίζει τιμής ο αείμνηστος Δημήτρης Γκίμας, αλλά όχι να αδικούνται ή να αδικηθούν άλλοι που πρόσφεραν το ίδιο και περισσότερο στον αθλητισμό της Βέροιας.
Ξέρω ότι με κατάθεση αυτής της άποψης, θα στεναχωρήσω όλους αυτούς που προώθησαν την ιδέα της ονοματοδοσίας της σάλας στη μνήμη του Δημήτρη Γκίμα, αλλά δεν δικαιούμαστε να λησμονούμε την προσφορά και των άλλων συμπολιτών που πρόσφεραν τα μέγιστα (όπως επιθυμεί, μπορώ να του δώσω ονόματα και έργα προσφοράς).
Ολοκληρώνοντας αυτό το θέμα, καλώ τους αθλητικούς φορείς να σπεύσουν να διορθώσουν άστοχους τίτλους που χρησιμοποίησαν ηλεκτρονικές εφημερίδες πανελλήνιας εμβέλειας. Δείτε την παραπάνω φωτογραφία όπου παρουσιάζεται ως μετονομασία του ΕΑΚ «Δημήτριος Βικέλας» σε «Δημήτριος Γκίμας».
Τέτοιοι τίτλοι αλλοιώνουν την ιστορία και είναι τραγικοί!!!
Η φωτογραφία του Σαντιό Μανέ να κυκλοφορεί με κινητό που έχει σπασμένη οθόνη χλευάστηκε από πολλούς που διερωτήθηκαν πώς είναι δυνατόν ένας παίκτης που εισπράττει πάνω από 10 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο να μην διαθέτει ένα ποσό για ένα κανονικό κινητό. Ο Σενεγαλέζος επιθετικός της Λίβερπουλ σε παλαιότερη συνέντευξή του είχε δώσει απαντήσεις που θα έπρεπε να κάνουν πολλούς να το σκεφτούν δύο και τρεις φορές πριν τον κοροϊδέψουν.
«Όταν ήμουν μικρός, η οικογένειά μου πεινούσε. Έπρεπε να δουλέψω στα χωράφια για να ζήσουμε και περάσαμε δύσκολες στιγμές για να επιβιώσουμε. Ακόμη και ποδόσφαιρο μικρός έπαιζα ξυπόλυτος. Πλέον όμως που κερδίζω αρκετά χρήματα από το ποδόσφαιρο, μπορώ να βοηθήσω τους ανθρώπους μου. Γιατί να έχω 10 Ferrari, 20 διαμαντένια ρολόγια ή δύο ιδιωτικά τζετ. Τι θα σήμαιναν για μένα ή για τον κόσμο αυτά; Προτιμώ με τα χρήματά μου να χτίσω σχολεία, ένα γήπεδο, να προσφέρω ρούχα, παπούτσια και τροφή σε ανθρώπους που είναι φτωχοί. Επίσης προσφέρω 70 ευρώ το μήνα σε κάθε άτομο σε μια φτωχή περιοχή της Σενεγάλης. Δεν έχω καμία ανάγκη να διαθέτω πολυτελή αυτοκίνητα ή σπίτια. Προτιμώ αντ’ αυτών οι συνάνθρωποί μου να παίρνουν ένα μερίδιο από όσα πρόσφερε σε μένα η ζωή», ήταν τα σοφά λόγια του 28χρονου άσου.
Αυτό είναι μεγαλείο ψυχής και παραδειγματισμός για όλους τους …άλλους!!!
Το «Κοκτέιλ» δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Κερκίδα» της Δευτέρας
