Σχολιάζοντας ότι η απονομή της δικαιοσύνης στην Ελλάδα μοιάζει με «σχεδόν πάντα αργοπορημένο τρένο», επεσήμανε ότι η καθυστέρηση ισούται με επί της ουσίας αδικία και, μάλιστα, με αδικία που διαχέεται σε όλο το φάσμα της κοινωνίας.

Ως εκ τούτου, ανέφερε ότι οι παρεμβάσεις του νομοσχεδίου, παρεμβάσεις που εντοπίζονται στην ορθολογικότερη οργάνωση της δικαστικής λειτουργίας, την αναδιάρθρωση του δικαστηριακού χάρτη, τις αλλαγές στα ζητήματα του πειθαρχικού ελέγχου των δικαστών αλλά και τις μεταρρυθμίσεις που αφορούν στην εφαρμογή των δυνατοτήτων της ηλεκτρονικής δικαιοσύνης, υπερβαίνουν το διαδικαστικό χαρακτήρα και τελικά, ανάγονται στην αναβάθμιση της δημοκρατίας.

Ο Βουλευτής τόνισε, έχοντας και ο ίδιος την εμπειρία της μάχιμης δικηγορίας, ότι κάθε συζήτηση για τη Δικαιοσύνη δεν αποτελεί θεωρητική άσκηση, αλλά πολιτική πράξη. Υπενθύμισε επίσης, ότι το πραγματικό πεδίο άσκησης της δικαιοσύνης είναι η δικαστική αίθουσα, η οποία πρέπει να είναι το καταφύγιο κάθε πολίτη, ιδίως του αδύναμου. Διότι, όπως δήλωσε χαρακτηριστικά «η δικαιοσύνη συνδέεται με τις ζωές των πολιτών, κατά συνέπεια βρίσκεται στον πυρήνα της δημοκρατίας».