Παραιτούμαι κι εγώ, μετά από τόσες παραιτήσεις, διότι:

Θέλω να είμαι ο αρχηγός της σχολικής αιθούσης.

Δεν γουστάρω να μου λένε τί να κάνω, ή τί να μην κάνω.

Δεν ανέχομαι να μην με σέβονται, ιδίως οι ηλικιακά μικρότεροί μου.

Θέλω να έχω την εξουσία να επιβάλλομαι στους άλλους.

Προέρχομαι από ένα καλύτερο (και ανώτερο) κοινωνικό περιβάλλον.

Αμείβομαι ελάχιστα, παρά το τεράστιο λειτούργημα που ασκώ.

Το γεγονός ότι ζητώ να αμείβομαι καλύτερα, παρά το ότι ασκώ λειτούργημα, δεν επηρεάζει την αντίληψή μου για το λειτούργημα που ασκώ (ή έτσι θέλω να πιστεύω).

Έφυγα από την πόλη και ήρθα στο πουθενά, με στόχο να διδάξω· όχι για να διδαχθώ εγώ από τους άλλους.

Είμαι καινοτόμος εκπαιδευτικός, γι' αυτό και την πρώτη ώρα στο νέο μου σχολείο, χάρισα απλόχερα μια ντουζίνα αποβολές.

Οι μαθητές μου δεν αναγνωρίζουν τα σχολικά αντικείμενα και σύμβολα του εξουσιαστικού μου ρόλου, όπως είναι η διδακτική μου έδρα, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να τους επιβληθώ. Οι μαθητές μου μπαινοβγαίνουν στην αίθουσα χωρίς την άδειά μου, γεγονός που παρακάμπτει την θέση ισχύος μου.

Η αδιαπραγμάτευτη ανάγκη για την διαφύλαξη του εκπαιδευτικού και εν γένει επαγγελματικού μου κύρους και γοήτρου, δεν είναι σε θέση να επηρεάσει την επιτακτική μου προσήλωση στον αγώνα για εκπαιδευτική μεταρρύθμιση (ασχέτως αν την έχει διαμορφώσει).

Έχω πρακτικό και πνευματικό πρόβλημα, ως αποτέλεσμα της παραβατικής συμπεριφοράς ορισμένων μαθητών μου, αλλά δεν έχω κανένα πρόβλημα με το ιστορικό άθροισμα της παραθεσμικής συμπεριφοράς πολλών συναδέλφων μου, καθώς τα καλά χρόνια υπήρχε σεβασμός απέναντι στον/στην εκπαιδευτικό, επειδή αυτός/ή μπορούσε να βρίζει και να βαράει όποιον γούσταρε (ή δεν γούσταρε).

Επιθυμώ ένα σχολείο, στο οποίο τον πρώτο και τελευταίο λόγο θα έχουν ο εισαγγελέας, η αστυνομία, ο διευθυντής του σχολείου και ο σύλλογος διδασκόντων. Η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών μπορεί απλώς να παρακολουθεί τις εξελίξεις (όπως συμβαίνει, άλλωστε, και εκτός σχολικής κοινότητας).

Δεν διαπραγματεύομαι την απομάκρυνση των θρησκευτικών συμβόλων από το σχολικό περιβάλλον, συμπεριλαμβανομένης της αποσύνδεσης του σχολείου από τις συμβολικές και συμβατικές θρησκευτικές του δραστηριότητες (προσευχή, εκκλησίασμα κατά τις τοπικές εορτές, κλπ.).

Δεν διαπραγματεύομαι την εθνική υπόσταση της εγκυκλίου μορφώσεως, συμπεριλαμβανομένων των δραστηριοτήτων εθνικού χαρακτήρα, όπως η συμμετοχή του σχολείου μου στις εθνικές εορτές και παρελάσεις.

Αρνούμαι την ύπαρξη και λειτουργία κινητών τηλεφώνων εντός του σχολείου, και οπωσδήποτε εντός της σχολικής αιθούσης, πάντοτε εκτός του δικού μου (και των συναδέλφων μου, εννοείται).

Νοσταλγώ τις περιόδους κατά τις οποίες ο μαθητής φοβόταν τον δάσκαλο, συμπεριλαμβανομένου του διευθυντή της σχολικής μονάδας (γνωστού και ως Μπαμπούλα).

Νοσταλγώ τις περιόδους κατά τις οποίες η οικογένεια και το σχολείο δίδασκαν ήθος, όπως για παράδειγμα το να απαιτείται από τους μαθητές να στέκονται προσοχή, κάθε φορά που δάσκαλος και διευθυντής εισέρχονταν της σχολικής αιθούσης.

Νοσταλγώ το σχολείο όπου εργαζόμουν, προτού έρθω στην άγονη ελληνική περιφέρεια, και του οποίου οι μαθητές με κοιτούσαν με το βαθύ βλέμμα της μακάριας αγελάδας.

Τα κίνητρά μου δεν είναι ιδιοτελή, ασχέτως του γεγονότος ότι αρχικώς ενέδωσα στις νουθεσίες των ανωτέρων μου, σύμφωνα με τις οποίες κινδυνεύω αν παραιτηθώ να καταστρέψω την carriera μου.

Με αυτή την κίνησή μου ποντάρω στην αμέριστη και δημόσια υποστήριξη των συνδικαλιστικών οργάνων του κλάδου μου, πάντα υπέρ δημοσίου συμφέροντος (των δημοσίων λειτουργών του συμπεριλαμβανομένων).

Είμαι αντικαπνιστής, οπότε δεν ανέχομαι το κάπνισμα εντός της αίθουσας διδασκαλίας. Το γραφείο διδασκόντων μπορεί να είναι τεκκές, αλλά εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό (κι αν έχω, δεν το λέω).

Δεν ανέχομαι να διδάσκω σε ένα σχολείο στο οποίο φοιτούν οι εγκληματίες του μέλλοντος, καθότι μια θεία επιφώτιση μου εκμυστηρεύτηκε ότι αυτά τα άτομα έχουν ελάχιστες έως ανύπαρκτες πιθανότητες να αντιστρέψουν την πορεία της ζωής τους.

Ολόκληρο το σύστημα δευτεροβάθμιας επαγγελματικής εκπαίδευσης της Ελλάδας βρίσκεται στην ίδια ή και χειρότερη κατάσταση, σε σχέση με την κατάσταση που επικρατεί στο σχολείο όπου τοποθετήθηκα, μετά τον διορισμό μου.

Είμαι εναντίον της γενίκευσης, μόνο όταν αυτή αφορά τον δικό μου κλάδο. Η επαγγελματική εκπαίδευση είναι άθλια, γι' αυτό και οι εκπαιδευτικοί της δεν μπορούν να παράξουν έργο (και όχι το αντίθετο, σε καμία περίπτωση).

Οι μαθητές του σχολείου μου δεν γνωρίζουν την αλφαβήτα, και προφανώς δεν προτίθεμαι να τους την διδάξω (επειδή αγαπώ αυτό που κάνω).

Ο Έλληνας εκπαιδευτικός είναι απροστάτευτος, εκτός αν μονιμοποιηθεί.

Ο Έλληνας εκπαιδευτικός παίρνει πολύ μικρό μισθό, συγκριτικά με συναδέλφους του στο εξωτερικό (και ποτέ εν συγκρίσει με τον κατώτατο μισθό στην Ελλάδα των οχτακοσίων -800- Μνημονιακών νόμων, των πολιτικών επιλογών των κομμάτων που εγώ ψηφίζω).

Τα κορίτσια βγάζουν φρύδι την ώρα του μαθήματος, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να το ρίξουν στο μονόφρυδο (που είναι και της μόδας).

Εξωσχολικοί κινούν τα νήματα της σχολικής ισορροπίας, στην οποία εγώ θέλω να βαδίζω αμέριμνος.

Η αστυνομία δεν πράττει τα δέοντα για την εξομάλυνση της κατάστασης, αλλά της εμπιστεύομαι να πράξει όλα όσα εγώ ονειρεύομαι (και δεν μπορώ να κάνω από μόνος μου).

Φταίμε όλοι, αλλά περισσότερο φταίνει όλοι οι άλλοι.

Με αγάπη,

Ο δάσκαλός σου (και προφανώς όχι το πρότυπό σου).