Σκέψεις και προβληματισμοί με αφορμή

την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

168 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την ιστορική εξέγερση των υφαντριών της Νέας Υόρκης, που έλαβε χώρα στις 8 Μάρτη του 1857, όταν σφαγιάστηκαν, διαμαρτυρόμενες  στους δρόμους, για αυτονόητα εργασιακά και εν γένει ανθρώπινα δικαιώματα.  Μια επέτειος που έγινε οικουμενική σημαία  του εργατικού αλλά και του φεμινιστικού κινήματος, λαμβάνοντας καθολικό χαρακτήρα διαμαρτυρίας και διεκδικήσεων για την προάσπιση των δικαιωμάτων της γυναίκας, σε κάθε τομέα της κοινωνικής της ζωής.  Δυο αιώνες μετά,  οι κοινωνίες εκσυγχρονίστηκαν και δικαιώματα, όπως και προνόμια, έχουν πλέον άπαντες, μέχρι και τα κατοικίδια και αδέσποτα ζώα, με χιλιάδες γυναίκες την ίδια στιγμή - ό,τι πιο οξύμωρο -  παγκοσμίως, να κακοποιούνται καθημερινά, συστηματικά και δεκάδες να δολοφονούνται! 

Γυναίκες που ντύθηκαν τις στολές πολλών ανδρικών επαγγελμάτων, δικαίωσαν και με το παραπάνω τους εκάστοτε αγώνες του φεμινιστικού κινήματος. Πρωταγωνίστριες πλέον σε κάθε εργασιακό χώρο εκπροσωπούν και τιμούν επάξια, σε κάθε τομέα εργασίας, το γυναικείο φύλο. Ωστόσο, όταν κλείσει πίσω τους η πόρτα του σπιτιού βιώνουν, κατά το αρχαίο ρητό «τα εν οίκω μη εν Δήμω», τα αρχαιότερα ή καλύτερα πρωτόγονα ένστικτα της πατριαρχικής επιβολής του ανδρικού «Εγώ». Και ενώ ο πολιτικός και νομικός Πολιτισμός εισηγούνται και νομοθετούν υπερσύγχρονα θεσμικά πλαίσια θωράκισης της γυναικείας αξιοπρέπειας και ισονομίας, κάθε σύζυγος, σύντροφος, πατέρας ή αδελφός, (ανεξαρτήτως κοινωνικής επιφάνειας ή μορφωτικού επιπέδου) κακοποιητικών διαθέσεων και εκδηλώσεων εξουσιάζει σωματικά, ψυχολογικά ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο την χειραφετημένη κατά τα άλλα γυναίκα, ως αντικείμενο της ιδιοκτησίας του.  Αυτό που λέει ο λαός: «Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες» αποτελεί τραγική πραγματικότητα δυστυχώς και στη χώρα μας.  Πολύ περισσότερο «ουαί και αλίμονο» στην άνεργη γυναίκα που βιώνει τις συνέπειες της οικονομικής εξάρτησης και βίας.

Αν χρειαζόμαστε ημερομηνίες ορόσημα, σαν την 8^η Μάρτη, για να θυμόμαστε την υποχρέωσή μας να νοιαστούμε για τα παραπάνω … καλώς κρυμμένα κακώς κείμενα, συγκεκαλυμμένα εγκλήματα δραστών και ηθικών αυτουργών της σιωπής, της ανοχής  και της αναβλητικότητας,   τότε θα είμαστε υπόλογοι και αναπολόγητοι, όχι απέναντι στα ανά εποχή κοινωνικά κινήματα, αλλά στην ίδια μας τη συνείδηση.

Τιμούμε την 8^η Μάρτη, όχι μόνο λόγω αλλά κυρίως… έργω!

Ο Σύλλογος Κοινωνικής Παρέμβασης «Έρασμος», σεβόμενος τις ιδρυτικές αρχές του, ζυμωμένος εδώ και 18 χρόνια, με τους αγώνες και τις αγωνίες της κακοποιημένης γυναίκας, τιμά την 8^η Μάρτη και όλες τις συναφείς επετείους για τη γυναίκα, ως σταθμούς, αλλά και οδοδείκτες, μιας καθημερινής πορείας έργου πρόληψης και αντιμετώπισης της βίας, μέσα από συγκεκριμένο έργο. Με τον Ξενώνα Βραχείας Διαμονής θυμάτων βίας που διατηρεί στην πόλη της Βέροιας και συστηματικές δράσεις αφύπνισης και κοινωνικής ευαισθητοποίησης, διατρανώνει προς πάσα κατεύθυνση ότι οφείλουμε όλοι να γίνουμε καθημερινό ανάχωμα στην επέλαση της βίας κατά των γυναικών, ο καθένας στο βαθμό που μπορεί και με το ρόλο που του αναλογεί.

Η καλύτερη τιμή της 8^ης Μάρτη είναι ο καθημερινός μας αγώνας για τη δικαίωσή της ίδιας της γυναίκας.

Το Γραφείο Τύπου του «Έρασμου»