Σε απόγνωση βρίσκονται οι ροδακινοπαραγωγοί της Ημαθίας και της Πέλλας, καθώς σε λίγες μέρες θα αρχίσουν να μαζεύουν την παραγωγή τους, αλλά όπως λένε, εργατικά χέρια δεν υπάρχουν.
Καθημερινά έχουν αρχίσει να πηγαίνουν στα χωράφια τους για να αραιώσουν τα δέντρα τους. Και περιμένουν εργάτες από χώρες με τις οποίες ως τώρα δεν είχαν μεγάλη επαφή, καθώς οι εργάτες γης από την Αλβανία που έρχονταν παλιά, επιλέγουν πλέον χώρες της κεντρικής Ευρώπης, όπου παίρνουν καλύτερα μεροκάματα. Και οι νέοι της περιοχής δεν πηγαίνουν στο χωράφι.
«Ακούμε συνέχεια ότι θα έρθουν από Ινδία, από Μπαγκλαντές, από διάφορα άλλα κράτη, γίνονται προσπάθειες για να μπορέσουμε να καλύψουμε τα εργατικά χέρια που λείπουν» δηλώνει στο The Opinion ο πρόεδρος του αγροτικού συλλόγου Γεωργών Βέροιας, Τάσος Χαλκίδης. Και δεν κρύβει την αγωνία του. «Σε περίπτωση που δεν θα έχουμε εργάτες όπως και πέρυσι, χαθήκαν οι παραγωγές» σημειώνει με νόημα.
“Δεν μπορούμε να δώσουμε μεγαλύτερο μεροκάματο”
Όπως λέει, το αυξημένο κόστος παραγωγής δεν τους επιτρέπει να δώσουν για μεροκάματο περισσότερα από 30-35 ευρώ τη μέρα. «Με αυτές τις συνθήκες που δουλεύουμε, με όλα αυτά τα ύψη που πληρώνουμε τα αγροεφόδια, πετρέλαιο με 2€ το λίτρο, με τις τιμές που πουλάμε την παραγωγή μας, δυστυχώς δεν μπορούμε να δώσουμε μεγαλύτερο μεροκάματο».
Και με δεδομένο ότι οι εργάτες από την Αλβανία πηγαίνουν με καλύτερες συνθήκες σε άλλες αγορές, οι αγρότες στρέφονται για εργατικό δυναμικό ακόμη και σε χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας. Αλλά όπως υποστηρίζουν, είναι ρίσκο και λύση ανάγκης, καθώς δεν ξέρουν τη δουλειά.
Η Ελλάδα ως τώρα, σύμφωνα με πληροφορίες, έχει συνάψει συμφωνία μόνο με την Αίγυπτο και αυτή για 5.000 εργάτες. Σε εξέλιξη βρίσκονται προσπάθειες και με άλλες χώρες, όπως η Ινδία και το Πακιστάν, την ώρα που μόνο σε Ημαθία και Πέλλα χρειάζονται περίπου 20.000 εργάτες.
«Ελπίζουμε να βρούμε χέρια»
«Εμείς την Άνοιξη είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε πολλές δουλειές μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Ελπίζουμε να βρούμε χέρια, αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο. Αναγκαστήκαμε τώρα να στραφούμε σε αγορές όπως είναι το Μπαγκλαντές, η Ινδία, η Αίγυπτος, το Πακιστάν και ευελπιστούμε να βρούμε τους εργάτες από αυτές τις χώρες, καθώς οι Έλληνες ίσως προτιμήσουν να πάνε σε κάποια τουριστική υποδομή να κάνουν τα μεροκάματά τους, αλλά πάντως στα χωράφια δεν έρχονται» λέει στο The Opinion ο αγρότης από την Ημαθία, Νίκος Αγγελόπουλος. Όσο για το κόστος παραγωγής, όπως λέει έχει φτάσει στα ύψη. Και δίνει συγκεκριμένα παραδείγματα.
«Το ζιζανιοκτόνο το παίρναμε 80€ και αυτή τη στιγμή στα μαγαζιά έχει 210€, μιλάμε για μια αύξηση τεράστια. Λιπάσματα που παίρναμε με 15 και 17€, τώρα έχουν 28, 29, 30€ και πάει λέγοντας».
Χωρίς έναν εργάτη
Σε δύσκολη θέση είναι και η Παρασκευή Στεργιοπούλου. «Είμαι αγρότισσα με 100 στρέμματα ροδάκινα και χωρίς έναν εργάτη. Σε πέντε μέρες θα ξεκινήσουμε αραίωμα στα πρώιμα. Ποιος θα τα κάνει; Εγώ μπορώ; Εγώ κι ο άντρας μου; Δεν υπάρχει περίπτωση!» Και έτσι αναγκάστηκε να βγει στην αναζήτηση προσωπικού, αλλά από τον Δεκέμβριο που άρχισε, ακόμη δεν έχει καταφέρει να βρει. «Ψάχνουμε από Ινδίες, Πακιστάν, Νεπάλ, Βιετνάμ. Κι αυτοί θα έρθουν μετά από δυο μήνες. Τί να τους κάνω μετά από δυο μήνες;» αναρωτιέται.
Όπως λέει, μάλιστα, τα νέα παιδιά της περιοχής αποφεύγουν τα χωράφια. «Δεν ενδιαφέρονται. Γιατί υπάρχουν τα επιδόματα. Για αυτό και ψάχνουμε απεγνωσμένα εργάτες». Και όπως λένε οι αγρότες, αρκετοί είναι εκείνοι οι οποίοι αναγκάζονται να μειώσουν ή και να σταματήσουν την παραγωγή τους, καθώς πλέον είναι ασύμφορη.
Άρης Κουτσιούκης/ The Opinion
