Το βουνό μας προσκαλεί φιλικά με κάθε πλαγιά του, με κάθε κορυφή του, οι στιγμές αποκτούν σημασία καθώς προσπαθείς να γεμίσεις παραστάσεις με όλες σου τις αισθήσεις.
Πεζοπορούμε τώρα σε πανύψηλο δάσος οξιάς, ένα χειμωνιάτικο τοπίο με τα χρώματα του χειμώνα μας υποδέχεται.
Περάσαμε την γέφυρα και την λίμνη του Αλιάκμονα, εμεί 7 φίλοι ορειβάτες από την Βέροια.
Ποτάμι πανάρχαιο, μυθικό που σύμφωνα με τη μυθολογία σχηματίσθηκε την περίοδο την γεωλογικών ανακατατάξεων, μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα.
Την εποχή που στη Θεσσαλία βασιλιάς ήταν ο Δευκαλίων ( γιος του Προμηθέα ), ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει όλο το χάλκινο γένος των ανθρώπων από τους διαφθαρμένους.
Από τον κατακλυσμό επέζησαν μόνο ο Δευκαλίων και η σύζυγος του Πύρρα.
Ο Αλιάκμονας αρχίζει το μακρύ ταξίδι του ( 297χλμ) από την οροσειρά του Γράμμου.
Οι Τούρκοι τον έλεγαν Ιντζί – καρά ( ψηλός και μαύρος) και οι Σλάβοι Μπίστριτσα – Γοργοπόταμος.
Αφήσαμε δεξιά μας την Ιερά Μονή Τίμιου Προδρόμου.
Ο βίος πολλών αγίων αναφέρει ιδιαίτερη αίγλη στη Μονή. Σημαντικές μορφές του μοναχισμού επισκέφθηκαν, παρέμειναν για κάποιο χρονικό διάστημα και μόνασαν στο χώρο αυτόν.
Το 1822 πυρπολήθηκε ολοκληρωτικά από τους Τούρκους και το μοναδικό κτίσμα που διασώθηκε είναι το παρεκκλήσι της μεταμορφώσεως του Σωτήρα στο βράχο. Ανοικοδομήθηκε το 1830 και διατηρεί μακεδονική αρχιτεκτονική.
Το κρύο ανεβαίνοντας ψηλότερα γίνεται εντονότερο.
Προσπερνάμε λόγγους και βουνά χαμηλή βλάστηση ( πουρνάρια) και δάση ατέλειωτα.
Ανεβαίνουμε, πλησιάζουμε στο Πολυδένδρι.
Φθάσαμε στο χωριό που είναι κτισμένο σε υψόμετρο 750 μέτρων περιτριγυρισμένο από απέραντα δάση οξιάς και καθαρό κρυστάλλινο βουνίσιο αέρα. Πίσω από τα διώροφα σπίτια είναι αφημένη όλη η ιστορία του χωριού.
Μέχρι το 1926 ονομαζόταν «Κόκκοβα» τον Νοέμβριο του 1926 μετονομάστηκε Πολυδένδρι.
Υπήρξε κέντρο των Πιερίων από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού καθαρόαιμοι Έλληνες Μακεδόνες, φιλόξενοι, πατριώτες και θρησκευόμενοι. Δημοτικά τραγούδια και ιστορίες αναφέρουν την Κόκκοβα ως τόπο όμορφο και ξακουστό. Κάποτε υπήρχε και δικαστήριο, τόσο μεγάλο ήταν.
Η Κόκκοβα έγινε γνωστή από τα κιτάπια του ιεροδικείου της Βέροιας, λόγω των καπεταναίων που δρούσαν στην περιοχή κατά την Τουρκοκρατία με γνωστότερο τον καπετάν Συρόπουλο.
Ακόμα και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, λένε ότι σημάδεψε το σημείο του σταυρού στη γέρικη βελανιδιά μπροστά στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου,
που σώζεται μέχρι και σήμερα.
Ο ιερός ναός είναι αφιερωμένος στον Μέγα Άγιο Αθανάσιο – πατριάρχης Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου - για 46 ολόκληρα χρόνια. Γεννήθηκε το 297 μ. Χ. και πέθανε το 373 στην Αίγυπτο.
Η μνήμη του τιμάται κάθε χρόνο στις 18 Ιανουαρίου.
Βρισκόμαστε στα Πιέρια όρη - γνωστά από την αρχαιότητα. Τα μυθικά Πιέρια απλώνονται βορειοδυτικά του Ολύμπου.
Στα Πιέρια όρη κατοικούσαν οι Πιερίδες νύμφες. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία οι Πιερίδες νύμφες ήταν οι εννέα θυγατέρες του Πιέρου και της Ευίππης.
Πρώτοι οι Πιέροι καθιέρωσαν τη λατρεία των θεών και θεωρούνταν λαός που πρώτος μετέδωσε και προήγαγε τον ελληνικό πολιτισμό.
Το Πολυδένδρι μας υποδέχεται τυλιγμένο στην πρωινή καταχνιά.
Το χωριό ήρεμο, ήσυχο, αργοκοιμάται ακόμη.
Αφήνουμε το χωριό και πήραμε την ανηφόρα.
Πλούσια η χλωρίδα στην περιοχή με τα πανέμορφα δάση της και τα σπάνια αγριολούλουδα της.
Με το θόρυβο των ξαφνιασμένων πουλιών και το ρέμα δεξιά μας συνεχίζουμε σε δασικό δρόμο.
Πεζοπορούμε τώρα σε πυκνό πανέμορφο δάσος οξιάς. Αλεπούδες , αγριογούρουνα, κουνάβια, λαγοί, σκίουροι και μικρά πουλιά πέρδικες και ορτύκια.
Αφήνουμε το δασικό δρόμο, τώρα ορειβατούμε σε μονοπάτι ανηφορικό χαμένο κάτω από πανύψηλες οξιές μοναχικές στα χρώματα του χειμώνα.
Η πορεία μας στο ανηφορικό μονοπάτι συνεχίζεται.
Ακούγονται μόνο τα βήματα μας στο χειμωνιάτικο τοπίο.
Η φύση τριγύρω γεμάτη χειμωνιάτικες μυρωδιές . Τα πόδια μας τώρα απολαμβάνουν το έρημο μονοπάτι. Τα βήματα μας βουλιάζουν σε πεσμένα φύλλα. Βουλιάζουν και ανασύρονται ξανά και πάλι πιο πέρα σε απόσταση ενός βήματος.
Μια σειρά από πατημασιές μαρτυρούν την μακριά μας πορεία.
Χάνομαι για λίγο στα ονειροπολήματα μου.
Τριγύρω εικόνες ποτισμένες με μια γεύση ρομαντισμού και αθωότητας.
Χειμωνιάτικη μέρα σήμερα με κρύο.
Μια αίσθηση ειρήνης πλανάται γύρω μας, τα δένδρα
σαν ξωτικά παραμυθιού.
Απολαμβάνουμε την ερημιά και την ησυχία του δάσους. Νοιώθεις δέος και θαυμασμό για όλη αυτή την ομορφιά.
Γεμίζω την ματιά μου με άπειρες εικόνες.
Όλα γύρω μας σιωπηλά δέχονται το πεπρωμένο τους, παιδιά της ίδιας μάνας γης όλοι εμείς, τα ζώα, τα πουλιά, τα δένδρα……..ας είμαστε αθόρυβοι και προσεκτικοί σήμερα.
Μετά από μια εύκολη πορεία μέσα από πυκνά δάση οξιάς, φθάσαμε σε ξέφωτο στην θέση Γκόλνα (που σημαίνει ύψωμα βουνού) σε υψόμετρο 1235 μέτρων.
Οι βουνοπλαγιές τριγύρω ακολουθούν η μια την άλλη κυματιστά χωρίς τέλος, από εδώ θέα απεριόριστη.
Μπροστά μας υψώνεται περήφανα ο μεγαλειώδης, ο αιώνιος, ο χιονισμένος Όλυμπος, κάτω χαμηλά και ανατολικά η παραλία της Κατερίνης και ο Θερμαϊκός.
Δυτικά οι άλλες βουνοκορφές.
Τα Πιέρια με το χιονοδρομικό Ελατοχώρι, ο Μπούρινος το Άσκιο και η λίμνη των Σερβίων.
Πήραμε το μονοπάτι του γυρισμού. Άλλη μια μέρα γεμάτη ορειβασία τελείωσε με επιτυχία.
Για τους ορειβάτες Βέροιας
Τσιαμούρας Νικόλαος
