Στα 40, περίπου, χρόνια που ασχολούμαι με την δημοσιογραφία και δη την αθλητική, δεν ξαναέζησα αυτόν τον μαρασμό στο αθλητικό γίγνεσθαι της πόλης Βέροιας και της ευρύτερης περιοχής της Ημαθίας.
Αφορμή αυτών που θα αναφέρω, αποτελεί η αδυναμία της ιστορικής ομάδας χάντμπολ ανδρών του Φιλίππου Βέροιας να αγωνιστεί στον Κυριακάτικο αγώνα με τον Φέρωνα για το πρωτάθλημα της Α2 κατηγορίας.
Όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, το τμήμα χάντμπολ δεν μπόρεσε να συμπληρώσει παίκτες για να αγωνιστούν και αυτό προκαλεί μεγάλη ανησυχία για το «αύριο». Όταν δεν μπορεί να συμπληρώσει μια επτάδα για ένα τοπικό ντέρμπι, πώς να είσαι αισιόδοξος για τα επόμενα παιχνίδια που θα χρειαστούν μετακινήσεις σε άλλους νομούς.
Ο λόγος γίνεται για έναν υπερπρωταθλητή, για μια τροπαιούχο ομάδα σε επίπεδο Ευρώπης, μια ομάδα φόβητρο για κάθε αντίπαλο. Κι όμως αυτή η ομάδα τα τελευταία χρόνια απαξιώθηκε και χρόνο με τον χρόνο η φθορά γίνεται μεγαλύτερη σε σημείο να φτάσει σήμερα οριακό σημείο σήψης!!!
Θα μου πείτε τι μπορεί να γίνει. Τι πιο απλό; Να ξεπεραστούν αγκυλώσεις που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια, με οποιοδήποτε τρόπο και με κάθε θυσία, ώστε να εκλείψει ένας αρρωστημένος εγωισμός. Την πρωτοβουλία αυτήν να την αναλάβουν οι παλαίμαχοι χαντμπολίστες του Φιλίππου Βέροιας, να λειτουργήσουν ανεξάρτητοι από κάθε είδους επιστασία και με την εμπειρία τους να στρώσουν το …χαλί σε ανθρώπους που έχουν την οικονομική δυνατότητα να συμβάλλουν οικονομικά για την ανοικοδόμηση της ιστορικής ομάδας.
Δηλαδή ο Ζαφειράκης Νάουσας, και μπράβο τους, τι παραπάνω διαθέτει ως κοινωνική οντότητα και δυναμική απ΄ ότι ο Φίλιππος Βέροιας. Απλά υπάρχουν πέντε άνθρωποι που «εργάζονται» καθημερινά με αγάπη για την ομάδα και αυτό φέρνει τα θετικά αποτελέσματα στήριξης και υποστήριξης. Έτσι σήμερα η ομάδα της Νάουσας εκπροσωπεί την Ημαθία στην Α1 εθνική κατηγορία και πάλι μπράβο τους…
Και αν η αναφορά μου, ως παράδειγμα στον Ζαφειράκη, θεωρηθεί ως μια διαφορετική περίπτωση, μιας αλλιώτικης κοινωνίας, ας παραδειγματιστούμε από το τμήμα μπάσκετ του Φιλίππου Βέροιας. Πως αυτή η ομάδα μπορεί και επιβιώνει με αξιοπρέπεια και ενίοτε αποτελεί ένα αξιοπρόσεκτο σύνολο. Και κακά τα ψέματα, το μπάτζετ μιας ομάδας μπάσκετ, της Α2 κατηγορίας, είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που απαιτείται για μιας ομάδα χάντμπολ της ίδιας κατηγορίας.
Και «καθρέφτης» της οικονομικής λογικής που ανέφερα, είναι η σύγκριση των δύο συγκεκριμένων ομαδικών αθλημάτων στη μεγάλη κατηγορία. Στο μπάσκετ μιλάμε για εκατομμύρια και στο χάντμπολ για χιλιάρικα.
Ο μαρασμός σαν γενικότερη εικόνα τους αθλητισμού στη Βέροια και στην Ημαθία, φαίνεται πολύ περισσότερο στο ποδόσφαιρο. Που είναι η Βέροια της Α΄ Εθνικής. Που είναι η Νάουσα της Β΄ Εθνικής. Που είναι η Αλεξάνδρεια της (τότε δυνατής) επαγγελματικής Γ΄ Εθνικής. Που είναι το Μακροχώρι και η Μελίκη που ήταν από τις ισχυρές ομάδες της Δ΄ Εθνικής.
Όλες, μα όλες, είναι πλέον σε ερασιτεχνικό επίπεδο!!!
Και αν δεν σας αρκούν τα προηγούμενα παραδείγματα, προσθέστε και τα τοπικά πρωταθλήματα της ΕΠΣ Ημαθίας. Πριν από λίγα χρόνια και στις τρεις κατηγορίες συμμετείχαν 50 και 60 ομάδες και μέσα από αυτές ξεπηδούσαν παίκτες για επαγγελματικά πρωταθλήματα και μάλιστα πολλοί ήταν αυτοί που έκαναν καριέρα σε υψηλό επίπεδο, με διεθνείς συμμετοχές με τις ομάδες τους και με την εθνική ομάδα.
Σήμερα στις δύο κατηγορίες (Α΄και Β΄) της ΕΠΣ Ημαθίας που βρίσκονται σε αγωνιστική δράση, συμμετέχουν μόλις 26 ομάδες και δεν είμαι σίγουρος αν όλες αυτές θα ολοκληρώσουν τις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις. Και επειδή δεν ξέρω τον ακριβή αριθμό των ομάδων που θα πάρουν μέρος στο πρωτάθλημα της Γ΄ κατηγορίας της Ημαθίας, προβλέπω οι ομάδες σε δράση για την φετινή αγωνιστική περίοδο να μην φτάνουν τις 35 συνολικά και για τις τρεις κατηγορίες.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάντια από αυτήν την εικόνα…
Λαμβάνοντας μια συνολική εικόνα με …drone από τα γήπεδα της Ημαθίας, διαπιστώνω ότι σχεδόν καθημερινά στους αγωνιστικούς χώρους υπάρχουν χιλιάδες παιδιά όλων της προ ανδρικών ηλικιών που παίζουν ποδόσφαιρο. Δεκάδες οι ακαδημίες στην Ημαθία που κατά περίπτωση προσφέρουν έργο.
Το ερώτημά μου είναι άλλο: Τόσα παιδιά μόλις φτάσουν στην εφηβική ηλικία που «εξαφανίζονται» και δεν επανδρώνουν (ανάλογα με τις δυνατότητές τους) ομάδες χωριών του Νομού μας;
Ένα ερώτημα που πρέπει να προβληματίσει όχι μόνο τους ανθρώπους που βρίσκονται καθημερινά στα γήπεδα (ενίοτε με ιδιοτελείς και ανιδιοτελείς λόγους), αλλά και τις ηγεσίες του αθλητισμού και της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Ο αθλητισμός που σμιλεύει χαρακτήρες παιδιών, πλάθει υγιή σώματα και προστατεύει τους νέους από ροπή σε κακές συνήθειες, είναι εξίσου σημαντικός με ένα σχολείο και ένα θέατρο.
Γι αυτό εκτιμώ ότι οι τοπικές αρχές (αυτοδιοικητικές και αθλητικές) θα πρέπει να σκύψουν με ενδιαφέρον στον αθλητισμό της Ημαθίας και να μην το διαχειρίζονται ως κάτι παρακατιανό!!!
Το «Κοκτέιλ» δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Κερκίδα» της Δευτέρας
